Barry Docks, Barry

Barry Docks to obiekt portowy w mieście Barry, Vale of Glamorgan, Walia, kilka mil na południowy zachód od Cardiff, na północnym brzegu kanału Bristolskiego. Zostały otwarte w 1889 roku przez Davida Daviesa i Johna Cory'ego jako alternatywa dla zatłoczonych i drogich Cardiff Docks, aby umożliwić transport węgla koleją z South Wales Coalfield. Głównym inżynierem był John Wolfe Barry, któremu pomagali Thomas Forster Brown i Henry Marc Brunel, syn słynnego inżyniera Isambarda Kingdom Brunela.

Doki zajmują dawny kanał pomiędzy wyspą Barry a stałym lądem. Wykonawcy zbudowali tamy łączące każdy koniec wyspy ze stałym lądem, odprowadzili lub wypompowali wodę z terenu budowy i wydobyli ją. Materiał wykorzystano do wyrównania terenu wokół doków oraz do budowy falochronów chroniących wejście do portu. Prace obejmowały basen z wrotami na każdym końcu, który służył jako śluza między wejściem do morza a dokami, ściany doków i nabrzeża, urządzenia do załadunku węgla oraz tory kolejowe do dostarczania węgla z kopalń do doków. W 1898 r. dobudowano drugi dok i drugą śluzę wejściową. Budynek Barry Dock Offices został zbudowany w latach 1897-1900 przez architekta Arthura E. Bella.

W 1909 roku w dokach zatrudnionych było około 8000 kobiet i 10 000 mężczyzn, a w 1913 roku doki były najbardziej ruchliwym portem węglowym na świecie, eksportującym w szczytowym momencie 11,05 mln ton długich. Eksport węgla zmalał po I wojnie światowej. Kolejne problemy spowodowały strajki i Wielki Kryzys w latach 30. Doki okazały się przydatne podczas II wojny światowej; wkrótce po zakończeniu wojny zostały znacjonalizowane. Od 1959 roku do lat 80. XX wieku firma Geest wykorzystywała doki do importu bananów zachodnioindyjskich. Od 1957 roku wiele przestarzałych wagonów kolejowych było złomowanych i ciętych na terenie dawnego West Pond pomiędzy Barry a Barry Island. Od 1959 roku wiele parowozów zostało wycofanych z eksploatacji i składowanych na bocznicach obok bocznicy West Pond, a ponad 200 z nich zostało odzyskanych przez entuzjastów w celu konserwacji lub odrestaurowania. Części doków przekształciły się w osiedla przemysłowe, takie jak Atlantic Trading Estate, a obszar wokół pierwszego doku, obecnie nazywany The Waterfront, został przebudowany na cele mieszkalne i handlowe. Drugi dok jest nadal czynny i zajmuje się głównie transportem chemikaliów i drewna.