North Walsham & Dilham Canal

Kanał North Walsham i Dilham to droga wodna w angielskim hrabstwie Norfolk. Został zatwierdzony przez parlament w 1812 roku, ale prace nad budową kanału, który biegł równolegle do odnogi rzeki Ant, rozpoczęły się dopiero w 1825 roku. Kanał obejmował sześć śluz przystosowanych do przewozu wielorybów, a jego oficjalne otwarcie nastąpiło w sierpniu 1826 roku. Miał długość 8,7 mil i prowadził od dwóch młynów kostnych w Antingham do skrzyżowania z rzeką Ant w Smallburgh. Przewożono nim podroby dla młynów kostnych i produkty rolne, ponieważ tańsze od korzystania z kanału okazało się wyładowywanie węgla na plaży w Mundesley i przewożenie go lądem.

Przedsięwzięcie nie okazało się sukcesem komercyjnym i kanał został sprzedany różnym młynarzom, którzy posiadali młyny wodne na całej jego długości. Odcinek powyżej śluzy Swafield został opuszczony w 1893 roku, a od 1922 roku był własnością North Walsham Canal Company, założonej przez Edwarda Cubitta i George'a Walkera, którzy byli właścicielami młynów. Po raz ostatni kanał był wykorzystywany do celów komercyjnych w 1934 roku, a w 1948 roku uniknął nacjonalizacji. Wraz z nastaniem ery rekreacji uznano, że kanał można łatwo odrestaurować, ale prace w tym zakresie rozpoczęły się dopiero w 2000 roku, kiedy Stowarzyszenie Szlaków Wodnych Anglii Wschodniej zaczęło organizować grupy robocze dla wolontariuszy. W 2008 roku utworzono organizację North Walsham and Dilham Canal Trust, która wspólnie z EAWA organizuje imprezy robocze. W 2009 roku część kanału została sprzedana firmie Old Canal Company, która zajęła się odbudową dwóch śluz i kamieni pomiędzy nimi, aby uruchomić młyn wodny Bacton Wood Mill. W kwietniu 2012 roku Agencja Środowiska wydała nakaz wstrzymania odwadniania, ale negocjacje trwają nadal.

Kanał obsługiwał sześć młynów położonych wzdłuż jego brzegów, w tym dwa młyny kostne w Antingham. Młyn w Bacton Wood istniał od czasów Domesday Book z 1086 roku, a znaczna część obecnego budynku pochodzi z 1747 roku. Był to dom Sir Williama Cubitta, który wynalazł samoregulujący się żagiel wiatraka i więzienną bieżnię. Odkąd staw młyński w Ebridge został oczyszczony i ponownie nawodniony przez wolontariuszy, znacznie wzrosła liczba gatunków dzikich zwierząt obserwowanych w tym miejscu. Obszar, przez który przepływa kanał, jest narażony na ryzyko powodzi, co jest łagodzone dzięki działaniom Broads Internal Drainage Board, która zarządza kanalizacją i rowami w górnych rejonach oraz posiada dwie stacje pomp, które pompują wodę do kanału w jego dolnym końcu.