Elginhaugh, Dalkeith

Elginhaugh Roman Fort był rzymskim fortem z I wieku n.e. znajdującym się w Midlothian w Szkocji.

Elginhaugh to najpełniej odkopany fort pomocniczy zbudowany z drewna na terenie Imperium Rzymskiego. Teren fortu flawijskiego leży 1 km na zachód od współczesnego miasta Dalkeith, na południowy wschód od Edynburga. Fort, odkryty w 1979 r. podczas rekonesansu lotniczego, wziął swoją nazwę od pobliskiej wioski Elginhaugh. Fort, wraz z dużą częścią przybudówki, został w całości odkopany w latach 1986-87 przez dr Williama Hansona, obecnie profesora archeologii rzymskiej na Uniwersytecie w Glasgow w Szkocji.

Wykopaliska potwierdziły dużą spójność planów fortów pomocniczych, ale podkreśliły ich indywidualną wyjątkowość w odniesieniu do szczegółów planu. Szczególne znaczenie, w odniesieniu do tradycyjnej interpretacji planów fortów, ma uznanie, że normą było trzymanie koni i ludzi razem w stajniach-barakach, których liczba i rozmieszczenie wskazują, że fort nie mógł pomieścić żadnej pojedynczej standardowej jednostki i był prawdopodobnie zajmowany przez wexillację kawalerii.

Obszerne badania oficyny podkreślają pomocniczy, prawdopodobnie wojskowy, charakter prowadzonej tam działalności oraz - w przeciwieństwie do fortu - znaczące zmiany w użytkowaniu w stosunkowo krótkim okresie czasu.

Zajęcie fortu jest ściśle datowane na lata 79-87 n.e. dzięki powiązanym dowodom w postaci monet, w tym skarbu fundacyjnego z principia. W ten sposób miejsce to zapewnia bardzo precyzyjny horyzont datowania dla szerokiego zakresu powiązanego materiału artefaktycznego. Szczególne znaczenie mają dowody na lokalną produkcję gruboziarnistej ceramiki i wskazania, że garnizon używał ręcznych dział artyleryjskich. Szeroko zakrojony program analiz środowiskowych umożliwił wgląd w kwestie związane z lokalnym środowiskiem i zaopatrzeniem w żywność.

Podstawową rolą fortu było prawdopodobnie strzeżenie pobliskiego brodu, w którym Dere Street, niezwykle ważny szlak rzymski biegnący z północy na południe, przecinał rzekę North Esk, dopływ rzeki Esk w Lothian. Służył zatem jako posterunek garnizonowy w ramach trwalszej konsolidacji rzymskiej kontroli w Szkocji podczas kampanii Gnejusza Juliusza Agrykoli i bezpośrednio po niej. Istnieją również unikalne dowody na to, że miejsce to nadal funkcjonowało jako ośrodek gromadzenia zwierząt po opuszczeniu go przez garnizon: wnętrze fortu zostało wybrukowane, wykopano dwie dodatkowe studnie, a w poprzek przybudówki założono rowy, które służyły do przerzucania zwierząt.