Kościół św. Heleny, Wheathampstead

Kościół św. Heleny jest najstarszym kościołem w Wheathampstead, Hertfordshire, Anglia, chociaż data jego powstania nie jest znana. Drewniana anglosaska konstrukcja powstała przed podbojem Anglii przez Normanów, ale nie zachowały się żadne zapisy, które pozwoliłyby ustalić datę jego założenia. Jest to budynek wpisany na listę zabytków klasy I.

Renowację rozpoczęto na początku XIII wieku, kiedy to pierwotny kościół saksoński zaczął niszczeć. Normanowie przebudowali i wydłużyli prezbiterium około 1238 roku. Z tego czasu pochodzą zachowane do dziś potrójne lancety w oknie wschodnim, a także okno i drzwi z dekoracją w kształcie zębów psa po północnej stronie sanktuarium. Jednak zgodnie z rejestrem katedry w Lincoln - do 1845 r.heathampstead należało do katedry w Lincoln - budowę centralnej wieży datuje się na ok. 1290 r. n.e. co jest pierwszą ostateczną datą, jaką można przypisać kościołowi.

Heleny zbudowany jest z krzemiennego gruzu, czyli zlepieńca Totternhoe, z krzemiennymi okładzinami i wapiennymi obramowaniami. Ponieważ w okolicy nie ma tego typu kamienia, uważa się, że średniowieczni budowniczowie użyli kamienia z kamieniołomów Midland, który został przewieziony rzeką Great Ouse do Bedford, a stamtąd konno i wozem wzdłuż rzymskich dróg do Wheathampstead.

W kościele znajduje się pomnik poświęcony pamięci Apsleya Cherry-Garrarda, badacza polarnego, który jest pochowany w północno-zachodnim rogu cmentarza kościelnego. Na cmentarzu pochowany jest również brytyjski dziennikarz, pisarz i korespondent z czasów I wojny światowej William Beach Thomas.