Monkland Canal, Glasgow

Kanał Monkland był kanałem o długości 12+1⁄4 mili, zaprojektowanym w celu transportu węgla z obszarów górniczych Monklands do Glasgow w Szkocji. W trakcie długiego i trudnego procesu budowy, od 1771 roku kanał był otwierany stopniowo, po ukończeniu krótkich odcinków. W 1782 roku dotarła do Gartcraig, a w 1794 roku osiągnęła pełną, pierwotnie planowaną długość, od wyrobisk w Calderbank do basenu w Townhead w Glasgow; początkowo przebiegała w dwóch sekcjach z 96-stopową przerwą w pionie między nimi w Blackhill; węgiel był rozładowywany i przewożony na dolną sekcję, a następnie ładowany na nową barkę. Później wybudowano śluzy łączące oba odcinki, a kanał został także połączony z kanałem Forth and Clyde, co dało dodatkowe możliwości biznesowe.

Utrzymanie odpowiedniego zaopatrzenia w wodę stanowiło problem, dlatego później w Blackhill zbudowano pochylnię, na którą spuszczano i wciągano barki, pływające w kesonach poruszających się po szynach. Początkowo miał to być środek oszczędzania wody, stosowany tylko w lecie, jednak okazało się, że dzięki pochyłej płaszczyźnie barki przepływają szybciej niż przez śluzy i być może były używane przez cały rok.

W drugim i trzecim dziesięcioleciu XIX wieku postęp techniczny w dziedzinie wytopu żelaza w połączeniu z nowymi odkryciami obfitych złóż żelaza i węgla spowodował masowy wzrost działalności przemysłowej w rejonie Coatbridge, a kanał był idealnie usytuowany, aby dostarczać surowce i odbierać produkty przemysłu.

Rozwój kolei zmniejszył konkurencyjność kanału i ostatecznie został on zamknięty dla żeglugi w 1952 roku, ale jego przepusty nadal dostarczają wodę do kanału Forth and Clyde. Znaczna część trasy znajduje się obecnie pod przebiegiem autostrady M8, ale pozostały dwa nawodnione odcinki, które są dobrze zarybione.