Peel Monument, Bury

Wieża upamiętniająca Sir Roberta Peela, wznosząca się wysoko nad Ramsbottom, została zaplanowana i wzniesiona w tym samym czasie, gdy Bury przygotowywało swój pomnik dla niedawno zmarłego męża stanu, który urodził się w Bury.

Wieża zajmuje eksponowane miejsce na Harcles Hill, na wysokości 1100 stóp nad poziomem morza. Uważa się, że pomnik został zaprojektowany przez członków komitetu pamięci, w skład którego wchodził lokalny przedsiębiorca tekstylny i filantrop William Grant. Uważa się, że Grant był odpowiedzialny za wybór miejsca, które znajdowało się w bezpośredniej linii od jego własnego domu, Nuttall Hall i kościoła St Andrew's Church.

Dzięki publicznej subskrypcji uzyskano 1000 funtów potrzebnych do budowy wieży. Kamień na wieżę został pozyskany ze zbocza wzgórza. Wieża Peel Tower została otwarta we wrześniu 1852 roku, dzień po inauguracji pomnika Baily'ego w Bury.

Podobnie jak na wcześniejszej uroczystości, głównym gościem honorowym był Frederick Peel, który ogłosił, że pomnik jest wspaniałym pomnikiem jego ojca i zasad wolnego handlu. Wśród miejscowych mówców znaleźli się Joshua Knowles i John Robinson Kay. Niestety, duża liczba osób, które przyjechały pociągiem wycieczkowym z Salford, przybyła zbyt późno, aby być świadkami ceremonii.

Wewnątrz wejścia do wieży znajduje się fragment przemówienia Peela wygłoszonego w Izbie Gmin w 1846 roku. Później okazało się, że wieża została zaplanowana i zbudowana w takim pośpiechu, że nie uzyskano niezbędnego pozwolenia od właściciela terenu, księcia Buccleuch. Sprawa ta została ostatecznie rozwiązana w 1868 r. kiedy to teren został przekazany pod opiekę sześciu powierników, pod warunkiem, że nie będzie on wykorzystywany do organizowania kontrowersyjnych spotkań publicznych.

Jeśli wieża, według słów Manchester Guardian, nie jest "okazem architektonicznego piękna", to stanowi ważny punkt orientacyjny, a także posiada platformę widokową, z której można podziwiać okoliczne krajobrazy. Oryginalna wewnętrzna klatka schodowa stała się niebezpieczna i została zamurowana; później wieża została odnowiona i wyposażono ją w nową klatkę schodową. Wieża ma wysokość 128 stóp. Miejscowa tradycja wielkanocna polega na tym, że w Wielki Piątek ludzie wchodzą na wzgórze, często tocząc po stromych zboczach jajka na twardo.

Wieża była remontowana w 1929 r. i w różnych innych okresach. Po II wojnie światowej wieżę zamknięto w 1947 r. a w listopadzie 1985 r. została ponownie otwarta i poświęcona przez konserwatywną radną Alice Maders. Jeszcze w tym samym dziesięcioleciu wieża została oświetlona.