St Helens Fort, Brading Marshes RSPB reserve

St Helens Fort to fort morski w Solent w pobliżu wyspy Wight, jeden z fortów Palmerstona w pobliżu Portsmouth. Został zbudowany w wyniku prac Królewskiej Komisji Obrony Zjednoczonego Królestwa z 1859 roku w celu ochrony kotwicowiska St Helens.

Fort został zaprojektowany przez kapitana E. H. Stewarta, a nadzór nad jego budową sprawował zastępca Generalnego Inspektora Fortyfikacji, pułkownik W. F. D. Jervois. Budowę rozpoczęto w 1865 roku, a zakończono w 1878, kosztem 123 311 funtów. Forteca ucierpiała z powodu osiadania gruntu, co wymusiło wiele zmian w planach. Ostatecznie zamontowano dwa 10-calowe, 18-tonowe karabiny RML od strony lądu i jedno 12,5-calowe, 38-tonowe działo RML od strony morza.

Fort znajduje się obecnie w rękach prywatnych i nie jest dostępny dla zwiedzających. W 2003 roku wystawiono go na sprzedaż. Każdy prywatny mieszkaniec nie miałby dostępu do usług komunalnych, chociaż fort posiada własną studnię artezyjską. Raport National Trust podaje, że w czasie II wojny światowej był on "używany jako platforma dla reflektorów i dział przeciwlotniczych".

Od czasu do czasu, podczas jednego z najniższych pływów w roku, odbywa się masowy spacer z plaży St Helens do fortu i z powrotem. W tym dniu z morza wyłania się grobla, po której pierwotnie wynoszono materiały z brzegu przy starym kościele St Helen's Old Church, gdzie wcześniej znajdował się kamieniołom. Heleny, gdzie wcześniej znajdował się kamieniołom. Dostęp jest z tego miejsca, ale także wzdłuż mierzei od strony Bembridge. Tradycją stało się organizowanie po tym wydarzeniu grilla na plaży. Impreza ta jest całkowicie spontaniczna, ale miejscowe kluby żeglarskie zapewniają łódź ratunkową.

Pozostałe forty morskie, wszystkie większe, to Spitbank Fort, Horse Sand Fort i No Man's Land Fort. Forty Solent - często nazywane "szaleństwami Palmerstona" - zostały zbudowane w odpowiedzi na francuską inwazję pod wodzą Ludwika Napoleona III. Było to częściowo spowodowane doktrynami francuskiej myśli morskiej Jeune École, która kładła nacisk na atakowanie portów małymi jednostkami zamiast flotą, a także wprowadzeniem na rynek pierwszego okrętu wojennego typu ironclad - Gloire. Groźba wojny z Francją zmalała po wojnie francusko-pruskiej w latach 1870-71, która zakończyła się klęską Francji.

Forty były później wykorzystywane do obrony podczas I i II wojny światowej, chociaż cięższe uzbrojenie okazało się niepopularne wśród mieszkańców okolicznych domów ze względu na wstrząsy rozbijające okna podczas ćwiczeń strzeleckich.

Od tego czasu ich główną użyteczną rolą było pełnienie funkcji latarni nawigacyjnych.

W 2020 roku Spitbank, No Man's Land i Horse Sand Fort były również własnością prywatną; dwa pierwsze zostały przekształcone w hotele po gruntownej renowacji.