Limes Britannicus, Wał Hadriana

Granica imperium rzymskiego w Brytanii jest czasami nazywana przez autorów Limes Britannicus ze względu na granice, w tym fortyfikacje i wały obronne, które zostały zbudowane w celu ochrony rzymskiej Brytanii. Obrony te istniały od I do V wieku n.e. i przebiegały przez terytorium dzisiejszej Anglii, Szkocji i Walii.

Brytania była jednym z najbardziej niespokojnych regionów w europejskiej części Imperium Rzymskiego i mogła być zdobyta przez armię rzymską tylko przy dużym wysiłku. Mimo szybkiego zwycięstwa nad plemionami na południu, które w 43 roku n.e. odniósł dla Rzymu dowódca polowy Klaudiusza, Aulus Plaucjusz, opór Brytów nie został całkowicie złamany przez długi czas. Mimo to Rzymianie zdołali w kolejnych latach umocnić swoje panowanie, choć stacjonujące tam wojska były przeciążone koniecznością obrony Brytanii na trzech frontach jednocześnie. Najazdy barbarzyńców z północy wyspy wielokrotnie powodowały poważne problemy. Na zachodzie i południu prowincje brytańskie musiały być bronione przed atakami Hibernian i Germanów. Wbrew wszelkim przeciwnościom losu Brytania pozostawała w rękach Imperium Rzymskiego przez prawie trzy stulecia. Z perspektywy czasu rzymska dominacja w Brytanii jest powszechnie uważana za pozytywną. Przez długi czas na wyspie panował pokój i dobrobyt. Za ochroną Muru Hadriana i naturalnymi granicami wybrzeża na wschodzie, południu i zachodzie region, który dziś znamy jako Anglię, pozostawał pod silnym wpływem osiągnięć cywilizacji rzymskiej. Mur Hadriana i kastra na Wybrzeżu Saskim są wciąż najbardziej widocznymi symbolami rzymskiego panowania nad Brytanią.