White Horse Close, Edynburg

White Horse Close, lub "Whitehorse Close", to zamknięty dziedziniec przy Canongate u stóp Royal Mile na wschodnim krańcu Starego Miasta w Edynburgu, w Szkocji. Dawniej znany był jako "Ord's Close", od nazwiska Laurence'a Orda, domniemanego budowniczego XVII-wiecznego zajazdu na jego północnym krańcu. Z powodu kilku przeróbek budynków w przeszłości, the close zostało opisane jako "tak rażąco fałszywe, że można je uniewinnić od zamiaru wprowadzenia w błąd". Profesor Charles McKean określił je mianem "raczej dziedzictwa niż historii".

Pochodzenie tej nazwy jest niejasne. Miejsce to jest tradycyjnie kojarzone z królewskim mechem od czasów Marii, królowej Szkotów, a nazwa wzięła się stąd, że jej ulubiony biały stępak stał tam w pobliżu głównego wejścia do pałacu królewskiego. Bardziej prawdopodobne jest jednak, że nazwa ta pochodzi od "White Horse Inn", która zajmowała północny kraniec dziedzińca co najmniej od XVII wieku. Sugeruje się również, że nazwa ta mogła pochodzić od XVIII-wiecznego szyldu, na którym widniał Biały Koń Hanowerski.

Zapisano, że niektórzy przywódcy partii Porozumienia w Szkocji, w tym James Graham, hrabia Montrose, próbowali wyruszyć z gospody w pobliżu do Berwick na pertraktacje z królem Karolem I po podpisaniu traktatu w Berwick kończącego pierwszą wojnę biskupów w czerwcu 1639 r. Ich wyjazd został zablokowany przez tłum, który obawiał się, że spotkanie może doprowadzić do zdrady zasad Porozumienia Narodowego. Ich wyjazd został zablokowany przez tłum, który obawiał się, że spotkanie może doprowadzić do zdrady zasad Przymierza Narodowego. Tylko Montrose'owi udało się prześlizgnąć i dołączyć do króla, któremu stopniowo przekazywał wierność. Ponad dziesięć lat później, w 1650 r. ponownie przeszedł przez czoło tłumu, wkraczając do Edynburga u stóp Canongate jako jeniec w drodze na proces i egzekucję za zdradę.

Na budynku widnieje data 1632, ale przypuszcza się, że została ona wyryta podczas renowacji w latach 30. ubiegłego wieku, kiedy to zmieniono tablicę z bardziej nieprawdopodobną datą 1532. W "Views of Edinburgh", wydanym około 1820 roku, angielski grawer James Storer podał datę 1683, która bardziej pasuje do stylu architektonicznego budynków z końca XVII wieku. W 1889 r. podupadły budynek kupił dr John Barbour i jego siostra, a gospodę z charakterystycznymi leśnymi schodami i otaczające ją budynki podwórzowe przekształcono w piętnaście mieszkań dla klasy robotniczej. Po raz ostatni zostały one odrestaurowane przez firmę Frank Mears & Partners w latach 1961-1964.

W XVIII wieku zajazd był punktem odjazdu dyliżansów kursujących między Edynburgiem, Newcastle i Londynem. Pięć łuków od strony Calton Road wskazuje na istnienie podziemnego poddasza, w którym znajdowały się stajnie, kuźnia i wozownie gospody. Wejście do nich znajdowało się z tyłu budynku, na znacznie niższym poziomie gruntu w porównaniu z dziedzińcem klatki schodowej. Niewielkie, opadające schody i wąski pendrive nadal łączą dziedziniec z tylną częścią budynku karczmy.

Gospody nie należy mylić z inną gospodą o tej samej nazwie, która istniała przy St. Mary's Wynd w pobliżu główki Canongate w latach 1635-1868. W tym miejscu James Boswell powitał Samuela Johnsona po jego przybyciu do Edynburga w 1773 roku.

Budynek ze schodami kołowymi, znajdujący się zaraz po prawej stronie po wejściu na teren zamknięty, był rezydencją dwóch biskupów Edynburga z czasów, gdy kościół St. Giles był katedrą, a mianowicie Johna Patersona i Alexandra Rose'a.

Tradycja głosi, że w czasie okupacji pobliskiego pałacu Holyrood przez Karola Edwarda Stuarta podczas powstania jakobitów w 1745 r. w budynku tym zakwaterowani byli oficerowie jakobiccy.

Tablica na ścianie wewnątrz budynku informuje, że w 1793 r. urodził się tu William Dick, syn kowala i założyciel Królewskiej Szkoły Weterynaryjnej.

Budynek ten jest powszechnie uważany za najbardziej malowniczą grupę budynków na Royal Mile, ale często jest pomijany przez odwiedzających miasto, którzy nie wchodzą do zagłębienia łączącego go z Canongate.