Keston Roman villa, Keston

Willa rzymska w Keston to stanowisko archeologiczne w Keston w londyńskiej dzielnicy Bromley w Anglii. Willa składała się z kilku budynków, w tym mauzoleum. To ostatnie zachowało się nad ziemią.

Wykopaliska na terenie willi były prowadzone przez ostatnie sto lat. Około 1783 r. rolnicy znaleźli sarkofag. W 1828 roku rozpoczęto pierwsze właściwe wykopaliska, podczas których odkryto okrągłe mauzoleum i kolejny sarkofag. Kolejne wykopaliska w tym samym roku odsłoniły te same struktury i zostały szczegółowo opisane w 1829 roku. W 1854 r. odkopano główny budynek willi. W następnych latach przeprowadzono kilka mniejszych wykopalisk. W latach 1967-1990 zespół willowy był badany i dokumentowany przez West Kent Border Archaeology Group. Rezultaty zostały opublikowane w dwóch tomach.

Pozostałości osadnictwa w miejscu późniejszej willi datowane są na okres około 2000 lat p.n.e. Znaleziono głównie narzędzia krzemienne. Dalsze pozostałości osadnicze należą do środkowej epoki żelaza. Na ten okres datowane są trzy doły, zawierające ceramikę datowaną na ok. 600-200 p.n.e. Z tej fazy mogą pochodzić także dołki, choć są one bardzo trudne do datowania i wiele z nich może należeć do późniejszej fazy osadnictwa.

Dalsze pozostałości należą do późnej epoki żelaza, około 50 r. p.n.e. do 50 r. n.e. Do tego okresu należy wiele dołów i dołków. Około dziesięciu grup dołków można zrekonstruować jako małe prostokątne konstrukcje, które występują także w innych stanowiskach z późnej epoki żelaza i które interpretuje się jako podwyższone spichlerze.

Kolejny okres istnienia osady przypada na okres rzymski, od około 50 do 160 roku naszej ery. Do tego okresu należy niewielkie cmentarzysko oraz pozostałości dwóch zagród. Dowody te mają szczególne znaczenie. Jest to osada z epoki żelaza, która nadal funkcjonowała pod panowaniem rzymskim bez większych przerw.

Około 160 r. n.e. powstały pierwsze domy, które można nazwać willami. Istnieją trzy większe drewniane budynki. Jeden z nich znajduje się na północy, jeden na południu, a największy na zachodzie. Ten ostatni budynek miał kiedyś wielkość od 16 do 6 m i najprawdopodobniej był główną siedzibą kompleksu willowego. Fragmenty gipsu wskazują, że niektóre pomieszczenia były malowane. Budynek spłonął około 160 roku n.e.

Około roku 200 n.e. główny budynek od strony zachodniej został przebudowany z kamienia. W nowym domu znajdowała się łaźnia, a część podłóg wyłożono tesserami. Przynajmniej niektóre pomieszczenia i sufity były malowane. Do III w. n.e. należy mały cmentarz na północy. Głównym budynkiem jest okrągłe mauzoleum, które niegdyś było pokryte czerwonym tynkiem. Obok niego odnaleziono dwie mniejsze budowle. Znaleziono tu trzy sarkofagi, z których jeden był zdobiony na zewnątrz. W jednym z grobowców znaleziono małą, dobrze zachowaną trumnę ołowianą.

Około 300 r. odbudowano z kamienia także budynek południowy. Jego funkcja pozostaje niejasna. Budynek północny nie był już używany. Zachodnia, główna willa funkcjonowała do około 400 r. n.e.

Istnieją wyraźne dowody na dalszą okupację tego obszaru po tym, jak Brytania przestała być pod panowaniem rzymskim. Znaleziono pozostałości wczesnosaksońskiej wioski, datowanej na lata 450-550 n.e.

"Osada z epoki żelaza i willa rzymska w Warbank, Keston" jest zabytkiem wpisanym do rejestru zabytków.