Beverley and Barmston Drain, Beverley

Beverley and Barmston Drain to główny element systemu odwadniania terenów zatwierdzonego w 1798 roku na zachód od rzeki Hull w East Riding of Yorkshire w Anglii. Obszar ten obejmował słone bagna na południu i karczowiska na północy, zasilane wodą z wyżej położonych wzgórz na północy oraz zalewane przez wody pływowe płynące w górę rzeki z Humber. Już w XIV wieku podejmowano pewne próby zmniejszenia powodzi poprzez budowę wałów, a w XVII wieku pojawiły się wiatraki. W 1772 roku zakończono budowę systemu odwadniającego Holderness, który chronił obszar na wschód od rzeki, a następnie zwrócono uwagę na rozwiązanie problemu zalewania wozów.

Kilku inżynierów sugerowało obwałowanie rzeki Hull i odprowadzenie wody z karawanserajów niżej położonym kanałem, ale pojawiła się opozycja, aby uczynić ten system naprawdę efektywnym. Niektórzy z nich pochodzili z Holderness Drainage, którzy nalegali, aby wszelkie wały zapewniały zalewanie terenów na zachód od rzeki, a nie zagrażały ich terenom, podczas gdy ujście do Humber było oporne ze strony Portu Hull, który chciał, aby woda wpływała do rzeki w celu usuwania mułu z jej ujścia, znanego jako Stary Port. W końcu w 1798 roku uzyskano ustawę o odwadnianiu Beverley i Barmston, po czym rozpoczęto prace. Woda z północno-wschodniej części regionu została skierowana do nowego ujścia morskiego w Barmston, a także zbudowano 23 mile przekopów odwadniających, z których główny kanał biegnie zasadniczo równolegle do rzeki, ale ma prostszy przebieg.

Mimo że był on bardziej efektywny niż system Holderness, powodzie nadal stanowiły problem ze względu na ograniczenia dotyczące wysokości obwałowań. Liczne drogi i tory kolejowe zablokowały drogę odpływu do rzeki Humber, próba pogłębienia Starego Portu w 1864 roku okazała się katastrofalna, a pompowanie nie powiodło się, ponieważ woda przelewała się przez niskie brzegi dalej w dół rzeki i ponownie wpływała do odpływu. Jednak w 1880 roku osiągnięto porozumienie z firmą Holderness Drainage i rozpoczęto realizację wspólnego projektu pogłębiania rzeki i podnoszenia brzegów po obu jej stronach. Parowe przepompownie w Arram Beck, zastąpione później przez jedną w Wilfholme, oraz w Hempholme przyczyniły się do sukcesu programu odwadniania terenu.

Niedawno zmieniła się struktura organizacyjna. Statut kanalizacyjny Henryka VIII z 1531 roku został zlikwidowany na mocy ustawy o melioracji z 1930 roku, a odpowiedzialność za niego przechodziła przez sześć organów, aż do Agencji Ochrony Środowiska w 1995 roku. Lokalne kanały odwadniające były zarządzane przez wewnętrzny zarząd odwadniania, a odpowiedzialność za nie zmieniała się wraz ze stopniowym łączeniem się trzech zarządów IDB zarządzających tym obszarem. Pompy parowe zastąpiono pompami spalinowymi, a następnie elektrycznymi.