Paul's walk, Londyn

Paul's walk w elżbietańskim i wczesnym Stuartowskim Londynie to nazwa nadana środkowej nawie starej katedry św. Pawła, gdzie ludzie chodzili w górę i w dół w poszukiwaniu najnowszych wiadomości. Pawła stanowiła centrum londyńskiej poczty pantoflowej. Paul's było centrum londyńskiej poczty pantoflowej. "Handlarze wiadomościami", jak ich nazywano, zbierali się tam, aby przekazywać najnowsze wiadomości i plotki, jeszcze zanim pojawiły się pierwsze gazety. Ci, którzy odwiedzali katedrę, aby być na bieżąco z nowościami, byli znani jako "Paul's-walkers".

Według Francisa Osborne'a : W tamtych czasach było modne, i tak było do dziś.. aby główna szlachta, lordowie, dworzanie i ludzie wszystkich zawodów, nie tylko mechanicy, spotykali się w kościele Pawła o jedenastej i chodzili środkową nawą do dwunastej, a po obiedzie od trzeciej do szóstej, w tym czasie jedni dyskutowali o interesach, inni o nowinach. W tym czasie jedni rozprawiali o interesach, drudzy o nowinach. A jeśli chodzi o powszechność, to niewiele się działo, co by nie dotarło tu przedtem lub potem.. Ci zaś, jak ich nazywano, handlarze nowin, nie tylko mieli śmiałość opisywać publiczne, ale i najbardziej wewnętrzne poczynania państwa, które jakiś dworzanin lub inny zdradził temu towarzystwu. Wśród nich byli tacy, którzy będąc bardzo bogaci, byli winni wielkie sumy od tych, którzy stali u tronu, i w ten sposób stawali się niejako ich rentierami. Nie znalazłem więc powodu, by wątpić w prawdziwość tego, co wówczas usłyszałem, lecz wiele, by mnie w niej utwierdzić.

Katedra św. Pawła, stojąca na Ludgate Hill w samym sercu londyńskiego City, miała wszelkie predyspozycje, by stać się centrum informacji. Dawniej katedra należała do najwspanialszych w Europie, ale po reformacji zaczęła podupadać i pod koniec XVI wieku straciła wieżę i popadała w ruinę. Katedra i otaczający ją dziedziniec św. Pawła były centrum handlu księgarskiego, miejscem sprzedaży broszur, odezw i książek. Paul's był miejscem, do którego udawano się, aby usłyszeć najnowsze wiadomości o bieżących sprawach, wojnie, religii, parlamencie i sądzie. W swojej sztuce Englishmen for my Money William Haughton opisał spacer Pawła jako rodzaj "otwartego domu" wypełnionego "wielką ilością towarzystwa, które nie robi nic poza chodzeniem w górę i w dół, chodzeniem w górę i w dół, i robieniem razem zrzędzenia". Pełen żebraków i złodziei, spacer Pawła był także miejscem, gdzie można było zbierać plotki, aktualne dowcipy, a nawet prostytutki. John Earle, w swojej Mikrokosmografii, nazwał Paul's Walk "uosobieniem ziemi.. mniejszą wyspą Wielkiej Brytanii.. całą mapą świata.. niczym nie różniącą się od Babel".

Pawła do celów niereligijnych wielokrotnie kończyły się niepowodzeniem. Zarówno Maria I, jak i Elżbieta I wydały proklamacje przeciwko "każdemu poddanemu Jej Królewskiej Mości, który będzie chodził w górę i w dół lub spędzał czas w tym samym miejscu, targując się lub czyniąc inne profanacje, a także będzie w jakikolwiek sposób zakłócał spokój.. podczas nabożeństwa.. pod karą więzienia i grzywny". Pawła w tym czasie "bardziej przypominał centrum handlowe niż katedrę".

Pisarz listów John Chamberlain codziennie udawał się do St. Paul's, aby zebrać wiadomości dla swoich korespondentów. Głównym celem jego listów było przekazywanie wiadomości o wydarzeniach w stolicy swoim przyjaciołom, zwłaszcza tym, którzy przebywali na kontynencie, takim jak Ralph Winwood i Dudley Carleton, którzy większość swojej kariery politycznej spędzili w Hadze. Chamberlain okazał się idealnym źródłem informacji dla Carletona i innych, ponieważ był gotów "chodzić po Paulu" w poszukiwaniu wiadomości. Pawła, ale był cynicznie nastawiony do jego szans. Pisał, że król "bardzo pragnął ją rozpocząć, a oni zaczęli ją dość gorliwie", ale obawiał się, że okaże się ona "jak to mówią, dziełem Pawła".

Król Jakub wiedział o spacerze Pawła i nawiązał do niego w swoim wierszu o komecie widzianej w 1618 r. o której mówiono, że zwiastuje zagładę monarchii: "A żeby nie miał się czego obawiać/Let him walke Pauls, and meet the Devills there". Chamberlain donosił, że kometa "jest teraz prawie jedynym tematem naszych rozmów, a nie tyle małe dzieci, co idąc do szkoły, mówią na ulicach, że zwiastuje ona śmierć króla lub królowej albo jakąś wielką wojnę".

Ben Jonson umieścił kluczową scenę swojej sztuki Every Man Out of His Humour w Paul's walk. Gdy wchodzi kawaler Shift i zaczyna rozwieszać ogłoszenia, Cordatus wprowadza scenę słowami: "O, marry, to jest jedna z tych scen, dla których lepszej ilustracji musimy życzyć sobie, abyś założył, że sceną jest nawa środkowa w Paul's, a jej zachodni koniec". Na zachodnim krańcu nawy głównej wywieszano ogłoszenia, zwane siquisses, na których zainteresowani wpisywali na dole proponowany czas i miejsce spotkania.

Według Ostovicha, Jonson pomyślał scenę spaceru Pawła jako "satyryczną pigułkę" samego Londynu, przedstawiając chodzenie w górę i w dół jako "obsesyjnie konkurencyjny taniec". Ten obraz spaceru Pawła jako mikrokosmosu był już wcześniej drukowany w pamfletach Roberta Greene'a, który przedstawiał miejskich łotrów i oszustów żerujących na tych, którzy przechadzali się korytarzami, aby poplotkować, zapalić papierosa i zobaczyć modę. Dramatopisarz Thomas Dekker, w swojej "Skardze na Paul's Steeple" w The Dead Term i w Gull's Horn-book, był kolejnym, który pisał o Paul's Walk. Odnotował jej wykorzystanie jako miejsca dla mody, mówiąc o galancie: "Kto zatem chciałby dopasować swoje nogi do jedwabnych pończoch, a swój dumny chód do szerokich podwiązek, niech zanotuje te uwagi; jeśli bowiem raz zacznie chodzić według książki.. Paul's może być z niego dumny".