Brodziec śniady

Łęczak jest ptakiem brodzącym z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), po raz pierwszy opisanym przez Petera Simona Pallasa w 1764 roku. Jest to unikalny gatunek, który nie ma podgatunków i jest blisko spokrewniony z innymi przedstawicielami rodzaju Tringa.

Ptaki te gniazdują w północnych częściach Skandynawii oraz regionu palearktycznego. Z nastaniem zimy migrują na południe do cieplejszych obszarów, takich jak region Morza Śródziemnego, Wyspy Brytyjskie, Francja, Afryka i część Azji. Sporadycznie pojawiają się nawet w tak odległych miejscach jak Australia i Ameryka Północna.

Pod względem wyglądu łęczak to dość duży ptak brodzący, mierzący około 29–31 cm długości, z rozpiętością skrzydeł wynoszącą od 61 do 67 cm i ważący od 121 do 205 gramów. Ich wygląd zmienia się w zależności od pory roku: w okresie lęgowym są ciemnobrązowe, a zimą stają się znacznie jaśniejsze. Posiadają charakterystyczne czerwone nogi i dzioby, podczas gdy młode ptaki mają inną kolorystykę. Upierzenie łęczaka zmienia się w różnych porach roku.

Ich głos to skrzypiący gwizd, a alarmowy dźwięk jest bardzo charakterystyczny. Gniazdują na otwartych, bagnistych terenach tajgi, składając cztery jaja w zagłębieniach w ziemi. Ich dieta składa się głównie z małych bezkręgowców.

Ze względu na zagrożenia, łęczak jest chroniony na mocy Porozumienia o ochronie wędrownych ptaków wodnych Afryki i Eurazji (AEWA).