Scolopax

Słonki to fascynująca grupa ptaków brodzących, należąca do rodzaju Scolopax, obejmująca siedem lub osiem żyjących gatunków. Nazwa "Scolopax" pochodzi z łaciny i oznacza bekasa lub słonkę, a jej angielskie określenie datuje się na około 1050 rok. Ptaki te występują głównie na półkuli północnej, z niektórymi gatunkami zamieszkującymi regiony wyspowe, takie jak Wielkie Sundy, Wallacea i Nowa Gwinea. Są blisko spokrewnione z bekasami z rodzaju Gallinago, a ich ścieżki ewolucyjne prawdopodobnie rozdzieliły się między 55,8 a 33,9 milionami lat temu.

Jednym z najbardziej intrygujących aspektów słonek jest ich szybka specjacja w łańcuchach wysp. Na przykład słonka amamska oraz różne gatunki z wysp indonezyjskich, Filipin i Nowej Gwinei są wynikiem tej szybkiej specjacji. Słonki mają charakterystyczny wygląd z krępymi ciałami, maskującym upierzeniem i długimi dziobami, idealnymi do poszukiwania bezkręgowców w miękkiej ziemi. Ptaki te występują głównie w lasach i są znane z nocnego żerowania. Mają również unikalne zachowanie godowe zwane "rodingiem".

Słonka zwyczajna, w szczególności, ma szeroki zasięg lęgowy obejmujący Europę i Azję, w tym lasy borealne, Japonię, Hiszpanię i Himalaje. Niektóre gatunki słonek są popularne wśród myśliwych, co niestety doprowadziło do zaniku endemicznych gatunków wyspowych w wyniku nadmiernego polowania. Co ciekawe, pióra z ogonów słonki zwyczajnej są cenione przez artystów do precyzyjnych prac malarskich. Ponadto, rasa psa cocker spaniel została pierwotnie wyhodowana do polowania na słonki.

Obecnie znane gatunki słonek obejmują słonkę zwyczajną, słonkę amamską, słonkę jawajską, słonkę nowogwinejską, słonkę bukidnońską, słonkę sulaweską, słonkę molucką i słonkę amerykańską. Istnieje również kilka wymarłych gatunków znanych tylko z pozostałości kopalnych lub subfosylnych.