Palazzo Belgioioso, Mediolan

Palazzo Belgioioso to rezydencja pałacowa w północnowłoskim mieście Mediolan, ukończona w 1781 roku w stylu neoklasycznym przez Giuseppe Piermariniego.

Uważana za jeden z architektonicznych skarbów Mediolanu rezydencja wzorowana jest na Pałacu w Casercie Luigiego Vanvitellego. Zbudowana dla księcia Alberyka XII Belgioioso d'Este, znajduje się w bocznej uliczce przy Via Manzoni, na miejscu domu, w którym się urodził. Jest jednym z najwspanialszych przykładów architektury neoklasycznej w Lombardii i stoi jak klejnot w centrum miasta. Został zaprojektowany w 1772 r. przez Giuseppe Piermariniego, który w tym przypadku odszedł od stonowanego i surowego stylu wczesnego neoklasycyzmu, budując imponującą i bogato zdobioną rezydencję, która dominuje nad ulicą. Najbardziej bogato zdobioną częścią fasady jest lekko wysunięta część środkowa z serią czterech olbrzymich kolumn porządkowych, entablaturą i tympanonem ujętym pilastrami. Parter wykończony jest boniowanym jesionem bugnato, na pierwszym piętrze, oddzielonym od drugiego płaskorzeźbami z symbolami heraldycznymi, znajdują się okna zwieńczone girlandami i ozdobnymi listwami. W niektórych pomieszczeniach zachowały się dekoracje z epoki, z których najbardziej znana jest galeria ozdobiona freskami Martina Knollera i stiukami Giocondo Albertollego. Pokój Rinalda, również ozdobiony przez Knollera, został zainspirowany poematem epickim Torquato Tasso "Jerozolima wyzwolona".

W czasach, gdy właścicielem był Alberyk XII Belgioioso d'Este, zapalony kolekcjoner książek i dzieł sztuki, rezydencję odwiedzali wybitni intelektualiści tamtych czasów, m.in. poeta Giuseppe Parini i pisarz Ugo Foscolo. Prace przeprowadzone w 1991 roku przywróciły rezydencji jej dawną świetność.