Camera degli Sposi, Mantua

Camera degli Sposi, czasami znana jako Camera picta, to pomieszczenie pokryte freskami z iluzjonistycznymi malowidłami Andrei Mantegny w Pałacu Książęcym, w Mantui, we Włoszech. W XV wieku, kiedy powstała Camera degli Sposi, Mantua była rządzona przez Gonzagów, którzy utrzymywali polityczną autonomię Mantui od jej znacznie silniejszych sąsiadów - Mediolanu i Wenecji - oferując swoje wsparcie jako państwo najemne. Zlecając Mantegnie namalowanie komnaty, Ludovico III Gonzaga, markiz Mantui, chciał nadać władzy Gonzagów większą wiarygodność kulturalną w czasach, gdy inne dwory północnowłoskie, takie jak Ferrara, zamawiały własne "malowane komnaty".

Kamera znajduje się na pierwszym piętrze północno-wschodniej wieży w prywatnej części Pałacu Książęcego, z oknami na północnej i wschodniej ścianie, z widokiem na Lago di Mezzo. Pomieszczenie to mogło pełnić kilka różnych funkcji prywatnych i półprywatnych, takich jak komnata sypialna dla Ludovica, miejsce spotkań rodziny i bliskich dworzan oraz sala przyjęć dla szczególnie ważnych gości. Półprywatne funkcje pomieszczenia pomogły stworzyć atmosferę ekskluzywności Camera degli Sposi, która miała epatować widzów bogactwem i prestiżem kulturalnym Gonzagów bez jawnego i krzykliwego eksponowania. Zanim Mantegna rozpoczął malowanie, pomieszczenie zostało odnowione tak, aby było jak najbardziej zbliżone do kwadratu, o wymiarach około osiem na osiem metrów szerokości i siedem metrów wysokości. Oryginalne elementy architektoniczne pomieszczenia to potrójne sklepienia na każdej ze ścian, kominek na ścianie północnej, otwory drzwiowe na ścianach zachodniej i południowej oraz okna na ścianie północnej i wschodniej. Camera degli Sposi, namalowana w latach 1465-1474, stała się znana wkrótce po ukończeniu jako arcydzieło w dziedzinie stosowania techniki trompe-l'œil i di sotto in sù.

Efekt iluzjonistycznego obrazu Mantegni, który przypomina klasyczny pawilon, dopełniają subtelne przesunięcia punktów widzenia, dzięki którym każdy fikcyjny element iluzji wydaje się widzowi rzeczywisty. Na ścianach północnej i zachodniej, obramowanych od dołu fikcyjnymi marmurowymi tytułami, a od góry malowanym karniszem biegnącym przez całą długość każdej ze ścian, znajdują się sceny spotkań Gonzagów i ich dworu na tle rozległych, wyidealizowanych krajobrazów, które wydają się być odsłaniane przed widzem przez zasłony zaciągnięte lub rozwiewane na wietrze. Ściany południowa i wschodnia wydają się być zasłonięte złotymi, brokatowymi zasłonami, które naśladują te, jakich używano na baldachimach łóżek Ludwika, a których haki wciąż znajdują się w suficie nad południowo-wschodnim narożnikiem pokoju. Powyżej tych scen fikcyjne żebrowanie dzieli sufit na sekcje zawierające fikcyjne stiukowe mandoliny pierwszych ośmiu cezarów Rzymu, unoszone przez uskrzydlone putta, a w centrum znajduje się otwierający się na błękitne niebo oculus z puttami, które wydają się być daleko ponad widzem, grając na balustradzie, wraz z kilkoma kobietami patrzącymi na zgromadzonych pod nimi, kilkoma mężczyznami i dużą rośliną doniczkową sięgającą do oculusa, podtrzymywaną przez poprzeczkę.