Torre della Pelosa

Wieża Pelosa jest częścią zespołu budowli warownych, które od wczesnego średniowiecza do połowy XIX wieku stanowiły system obrony, obserwacji i komunikacji w pasie nadmorskim Sardynii. Położony jest na małej wyspie między Isola Piana a Capo Falcone, przy samym wejściu do Cieśniny Asinara. Jest to strategiczna pozycja dla kontroli ruchu łodzi, które z "morza na zewnątrz" kierowały się w stronę niskiego i piaszczystego wybrzeża Zatoki Asinara, które łatwo było naruszyć w przypadku ataku na społeczności nadmorskie w tym rejonie. Styka się on wizualnie z wieżami Isola Piana i Capo Falcone.

Wieża wzięła swoją nazwę od pobliskiej plaży zwanej pierwotnie "Sa palosa", prawdopodobnie ze względu na obecność słomy morskiej, która obficie się tam odkłada. Ma on kształt ściętego stożka, średnicę u podstawy 16 m, wysokość 10 m i grubość ściany obwodowej około 2,5 m. Zbudowany jest z miejscowego kamienia - łupku - i znajduje się na wysokości trzech metrów nad poziomem morza. Właz znajduje się na wysokości sześciu metrów nad ziemią i, podobnie jak w przypadku większości nadmorskich wież na Sardynii, dostęp do niego odbywał się za pomocą drabin linowych lub szczeblowych, które w razie niebezpieczeństwa można było łatwo cofnąć.

Komora ma sklepienie grzybkowe wsparte na centralnym filarze i jest podzielona na trzy pomieszczenia, z których każde ma szczelinę; na lewo od włazu, wciętego w ścianę obwodową, znajdują się wąskie i strome schody prowadzące na taras lub plac defiladowy. półksiężyc", lekka półokrągła konstrukcja z dachówek i trzciny, która spoczywała na parapecie, zbudowana w celu zapewnienia schronienia żołnierzom i amunicji.

Wieża Pelosa została zbudowana na pewno przed 1578 r. kiedy to w dokumencie podpisanym przez wicekróla De Moncada wspomniano już o konieczności przeprowadzenia remontu. Inne dokumenty podają, że wieża była typu de armas lub gagliarda, czyli ciężkiej obrony, a garnizon składał się z dowódcy, alkaidy, artylerzysty i trzech lub czterech żołnierzy, którzy mieli do dyspozycji uzbrojenie składające się z trzech dział dużego kalibru, spingardy i kilku karabinów.

Wieża została zlikwidowana w 1846 r. cztery lata po rozwiązaniu Królewskiego Zarządu Wież, instytucji, która zarządzała systemem obrony wybrzeża wyspy.