Temple of Antas, Fluminimaggiore
Fakty i informacje praktyczne
Świątynia Antasa to starożytna świątynia kartagińsko-rzymska w gminie Fluminimaggiore, w południowej Sardynii, we Włoszech. Znajduje się na obszarze skolonizowanym przez Kartagińczyków, a następnie przez Rzymian, których przyciągnęły złoża srebra i ołowiu.
Składa się ona z rzymskiej świątyni, pod której schodami znajdują się pozostałości świątyni kartagińskiej, poświęconej bogu Sid Addir, późniejszemu wcieleniu lokalnego boga Sardus Pater Babai, głównego męskiego bóstwa cywilizacji nuragijskiej.
Pierwotna świątynia została zbudowana ok. 500 r. p.n.e. na świętym wapiennym wzniesieniu, a odrestaurowana ok. 300 r. p.n.e. Świątynia rzymska została zbudowana przez cesarza Augusta i odrestaurowana za czasów Karakalli. Jeśli w IV i V wieku nadal była używana, to została zamknięta podczas prześladowań pogan w późnym okresie Cesarstwa Rzymskiego.
Jego pozostałości zostały odkryte w 1836 r. przez generała Alberta La Marmora, a w 1967 r. odbudowane do obecnej postaci.
W przedniej części świątyni znajduje się sześć kolumn o wysokości około 8 metrów z jońskimi kapitelami. Pierwotnie znajdował się tu także trójkątny fronton. Do celli wchodziło się przez dwa boczne otwory, a jej chodnik pokryty był mozaiką, której część zachowała się do dziś. Świątynia była wyposażona w dwa kwadratowe zbiorniki, w których przechowywano wodę potrzebną do przeprowadzania świętych obrzędów oczyszczania.
Prawdopodobnie w piwnicy znajdował się posąg Sardus Pater. Na podstawie wielkości jedynego znalezionego szczątka, palca, oszacowano, że miał on około 3 metrów wysokości.
Obszar archeologiczny świątyni obejmuje małą nekropolię, pozostałości starożytnej wioski nuragijskiej, rzymskie kamieniołomy wapienia i starożytną ścieżkę łączącą świątynię ze świętą grotą, w której praktykowano kult wody.
Sardynia