Oratorio del Gonfalone, Rzym

Oratorium del Gonfalone lub Oratorium Sztandaru to budynek w centrum Rzymu, w którym niegdyś mieściło się katolickie bractwo.

Założona w 1264 r. pod nazwą Accomandati di Madonna Santa Maria grupa przez wieki poświęcała się różnym zajęciom, w tym udziałowi w procesjach religijnych w charakterze nosicieli sztandarów, a także wystawianiu corocznego przedstawienia pasyjnego. Zajmowali się także działalnością charytatywną na rzecz ubogich i potrzebujących, a w latach 1581-1765 - uwalnianiem Włochów zniewolonych na ziemiach muzułmańskich i słowiańskich. W 1526 r. Klemens VII odznaczył bractwo Złotą Różą, a w 1550 r. Juliusz III nadał mu prerogatywę ułaskawienia jednej osoby. W 1890 r. bractwo zostało rozwiązane, a jego majątek skonfiskowany przez państwo.

Budynek przy Via del Gonfalone 32a ma skromną fasadę przypominającą prosty kościół. Wewnątrz w latach 1569-1576 zatrudniono zespół wybitnych manierystycznych malarzy, którzy mieli wykonać kunsztowną dekorację ścienną fresków przedstawiających sceny pasyjne. Wśród artystów znaleźli się Giacomo Zanguidi; Livio Agresti; Marco Pino, Marcantonio dal Forno; Federico Zuccari; Raffaellino Motta da Reggio; oraz Cesare Nebbia. Autorem głównego ołtarza jest Roviale Spagnolo. Miejsce to zostało nazwane Kaplicą Sykstyńską manieryzmu. Panele Męki Pańskiej są otoczone spiralnymi kolumnami quadratura i zwieńczone wizerunkami proroków i sybilli. Odrestaurowane freski mają żywą kolorystykę.

W ostatnim dziesięcioleciu freski w oratorium zostały odrestaurowane, a w miejscu tym odbywają się liczne koncerty Coro Polifonico Romano.

Należy pamiętać, że we Włoszech istnieją co najmniej dwa inne Oratoria del Gonfalone, również bogato zdobione we wnętrzu - jedno w Fabriano, a drugie w Vicenzy.