Chiesa di San Giovanni in Valle, Werona

Kościół San Giovanni in Valle to katolickie miejsce kultu znajdujące się przy ulicy o tej samej nazwie w Weronie. Jest to jeden z najstarszych kościołów w Weronie, zbudowany na miejscu pogańskiej nekropolii i rzymskiej świątyni. Niewiele lub nic nie wiadomo o pierwotnej budowli, jednak niektóre elementy, takie jak położenie w miejscu, gdzie znajdowało się castrum Teodoryka Wielkiego, sugerują, że na początku mogła to być ariańska katedra w Weronie, w przeciwieństwie do katolickiego kościoła Santo Stefano. W każdym razie z tego pierwszego kościoła pozostała tylko część obecnej krypty, ponieważ reszta budynku została poważnie uszkodzona podczas trzęsienia ziemi, które nawiedziło Weronę w 1117 r. Przebudowa obecnego budynku w stylu romańskim rozpoczęła się już w 1120 r. a w 1164 r. nastąpiła jego konsekracja przez biskupa Werony Ognibene. W średniowieczu mieściła się tu także kolegiata kleryków. W 1300 r. postanowiono powiększyć halę budynku przez przedłużenie nawy o jedno przęsło, do kościoła włączono istniejący wcześniej przedsionek i od nowa przebudowano fasadę. W następnych stuleciach budynek nie podlegał większym przekształceniom, został jednak poważnie uszkodzony podczas nalotu bombowego w czasie II wojny światowej; po zakończeniu konfliktu poddano go gruntownej renowacji.

Budynek kościoła, który jest jednym z arcydzieł dojrzałej architektury romańskiej w Weronie, charakteryzuje się planem bazylikowym, podzielonym na trzy nawy za pomocą naprzemiennych filarów i kolumn, podczas gdy rozwój pionowy odbywa się na trzech poziomach: podwyższone prezbiterium, sala i niższa krypta. Godne uwagi są eleganckie rzeźbione kapitele wieńczące kolumny. Ściany, niegdyś w całości pokryte freskami, dziś mają tylko kilka fragmentów malowideł zniszczonych przez czas i wilgoć. W krypcie, obok ołtarza głównego, znajdują się dwa sarkofagi o wielkiej wartości: Jeden z nich, pochodzący z IV w. ma z trzech stron płaskorzeźbioną rzeźbę w dwóch nałożonych na siebie porządkach z opowiedzianymi historiami ze Starego i Nowego Testamentu, w której, według tradycji, umieszczono relikwie apostołów Szymona Kananejczyka i Judasza Tadeusza; drugi, starszy, to strigilowany sarkofag z czasów pogańskich z dwojgiem małżonków w muszli w centrum, nad sceną wiejską, i z dwiema postaciami filozofów po bokach, przekształconymi później w świętych chrześcijańskich.

Kompleks uzupełnia dzwonnica, romańska w dolnej części i renesansowa w górnej, krużganek, z którego zachowało się tylko jedno skrzydło, oraz plebania, która niegdyś była siedzibą kolegiaty, a obecnie jest jednym z najstarszych budynków cywilnych w mieście.