Real Albergo dei Poveri, Neapol

Burbońskie Hospicjum dla Ubogich, zwane też il Reclusorio, to dawny publiczny szpital/szpital w Neapolu, w południowych Włoszech. Został zaprojektowany przez architekta Ferdinando Fuga, a jego budowę rozpoczęto w 1751 roku. Ma pięć kondygnacji i około 354 m długości. Popularnie nazywany był "Palazzo Fuga". W zamyśle króla Karola III z rodu Burbonów obiekt miał służyć jako dom dla ubogich i chorych, a także jako samowystarczalna społeczność, w której ubodzy mogliby mieszkać, uczyć się zawodu i pracować. Ogromne Hospicjum mieściło w swoim czasie ponad 5000 osób, mężczyzn i kobiet, w oddzielnych skrzydłach. Budynek stanowi centrum Neapolu, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Budynek został pierwotnie zaprojektowany z pięcioma dziedzińcami i kościołem w centrum, do którego wchodziło się przez centralny łuk, ale zbudowano tylko trzy wewnętrzne dziedzińce, a plany ukończenia budynku zgodnie z pierwotnym projektem zostały ostatecznie zarzucone w 1819 r. Na mapie księcia Noja z 1755 r. jednej z kluczowych map dokumentujących Neapol, cenionej za swoją dokładność, ale używanej także jako narzędzie planowania urbanistycznego, Hospicjum jest przedstawione w całości jako prostokąt o długości 600 m i szerokości 150 m. Jak wspomniano, jego budowa została przerwana w 1819 r. kiedy obiekt osiągnął długość zaledwie 384 metrów.

Obiekt nie jest już szpitalem i mimo imponującej fasady ucierpiał na skutek trzęsienia ziemi i ogólnego zaniedbania. Obszar centralny za wejściem jest wykorzystywany do organizowania wystaw, konferencji i koncertów. Niedawno fasada została odrestaurowana w ramach nieokreślonego jeszcze planu włączenia obiektu do infrastruktury budynków publicznych w Neapolu.