Tunnels of Claudius, Avezzano

Tunele Klaudiusza to dzieło hydrauliczne składające się z długiego podziemnego kanału, sześciu nachylonych tuneli serwisowych i trzydziestu dwóch studni, które cesarz Klaudiusz zbudował w latach 41-52 n.e. aby kontrolować zmienny poziom jeziora Fucine w Abruzji, chroniąc w ten sposób nadbrzeżne wioski przed powodziami i rekultywując ziemie Fucine, czyniąc je zdatnymi do uprawy. Dzięki nim wody jeziora wypływały przez brzuch góry Salviano od strony Avezzano wzdłuż prawie 6-kilometrowego tunelu aż do ujścia do rzeki Liri po przeciwnej stronie góry, pod starym miastem Capistrello. Podziemny kanał jest najdłuższym tunelem zbudowanym od czasów starożytnych do momentu otwarcia tunelu kolejowego Fréjus w 1871 roku.

Wraz z upadkiem Cesarstwa Rzymskiego i w czasie najazdów barbarzyńców główny kanał, który nie był już konserwowany, został ostatecznie zatkany. Wieki później, począwszy od 1854 r. Alessandro Torlonia zbudował nowy kanał o długości ponad 6 km, kierując się głównie wskazówkami Klaudiusza. Nowe dzieło hydrauliczne, rozpoczynające się od monumentalnego wlotu położonego w pobliżu jeziora na południe od Avezzano, znanego jako Incile del Fucino, pozwoliło na ostateczne osuszenie jeziora.

W 1902 roku dzieło hydrauliczne zostało zaliczone do włoskich zabytków narodowych; obszar tunelu stanowi miejsce o znaczeniu archeologicznym i speleologicznym, wyposażone w park, którego otwarcie nastąpiło w 1977 roku w celu ochrony i wykorzystania całego dzieła.