Palazzo baronale di Lizzanello, Lizzanello

Znany również jako Palazzo Paladini, od nazwiska rodziny feudalnej, która go wzniosła, pochodzi z XV w. i pierwotnie był zbudowany jako zamek. Po raz pierwszy zmodyfikowany w XVI wieku, w XVII wieku został przekształcony w rezydencję magnacką przez Giovanniego Paladiniego. W kolejnych stuleciach, zwłaszcza w okresie neoklasycyzmu, ulegał on wzbogaceniom i modyfikacjom.

Z pierwotnej struktury zachowała się wieża z kamienia z Lecce, stojąca na tyłach budynku. Wieża ma podstawę w kształcie ściętego stożka i jest cylindryczna. We wnętrzu umieszczono herb Paladini składający się z tarczy podzielonej na cztery części, z dwiema białymi liliami na czerwonym korpusie i dwiema czerwonymi liliami na białym korpusie: tablica jest zwieńczona herbem i spoczywa na krzyżu maltańskim. Okrągła wieża gołębnika za pałacem również pochodzi z XVII wieku. Późnorenesansowy styl architektoniczny pałacu, zbudowanego najprawdopodobniej za radą Gian Giacomo dell'Acaya, został pod koniec XIX wieku zniekształcony przez przekształcenie fasady i ogrodu w styl neoklasyczny. Fasada, która zachowała swoją skarpową podstawę, charakteryzuje się surowym układem dużych okien i trapezoidalnym portalem zwieńczonym herbem rodziny Lotti, ostatnich panów feudalnych Lizzanello. Nic nie pozostało z licznych dzieł sztuki, które nadawały budynkowi luksusowy charakter, ponieważ zostały one sprzedane osobom prywatnym lub przeniesione do neapolitańskiego pałacu Lottiego w Neapolu. Nie istnieją już także wewnętrzne kaplice Annunziata i San Salvatore, nazwane później San Gregorio. Zachowała się jednak podziemna olejarnia oraz wieża kazamatowa z petriere i saettiere.