Tomb of the Leopards, Tarquinia

Grobowiec Lampartów to etruska komora grobowa nazwana tak ze względu na konfrontowane lamparty namalowane nad sceną bankietu. Grobowiec znajduje się na terenie nekropolii Monterozzi, w pobliżu Tarquinii, w Lacjum, we Włoszech, i pochodzi z około 470-450 r. p.n.e. Obraz jest jednym z najlepiej zachowanych fresków z Tarquinii, znanym z "żywej kolorystyki i ożywionych przedstawień pełnych gestów", na które wpływ miała sztuka grecko-attycka z pierwszej ćwierci V wieku p.n.e.

Biesiadnicy to "elegancko ubrane" pary damsko-męskie, którym towarzyszą dwaj nadzy chłopcy niosący narzędzia do podawania posiłków. Kobiety są przedstawione jako osoby o jasnej karnacji, a mężczyźni jako ciemnoskórzy, zgodnie z konwencjami dotyczącymi płci obowiązującymi w archaicznej Grecji, na starożytnym Bliskim Wschodzie i w starożytnym Egipcie. Układ trzech par przypomina triclinium, w którym jadano w Rzymie. Na ścianach po lewej i prawej stronie bankietu przedstawieni są muzycy. Po prawej stronie do biesiady zbliża się komos złożony z postaci w wieńcach i muzyków; po lewej stronie w bardziej dostojnym orszaku pojawia się sześciu muzyków i osoby niosące dary.

Mężczyzna na skrajnie prawej kanapie trzyma w górze jajko, symbol odnowy, a inni biesiadnicy trzymają wieńce. Scena ta jest zwykle traktowana jako przedstawienie bankietu pogrzebowego zmarłego lub rodzinnego posiłku, który odbywa się w rocznicę jego śmierci. Przedstawia się ją jako celebrację życia, podczas gdy etruskie sceny bankietów we wcześniejszych grobowcach mają bardziej ponury charakter. Wydaje się, że scena rozgrywa się na wolnym powietrzu, wśród smukłych drzew i roślinności, być może pod baldachimem.

Chociaż postacie są wyraźnie etruskie, artysta przedstawiający centralną ucztę nawiązuje do tendencji w sztuce greckiej i wyznacza przejście od stylu archaicznego do wczesnoklasycznego w sztuce etruskiej. Procesje po lewej i prawej stronie są bardziej archaiczne i zostały wykonane przez różnych artystów.

Grobowiec został odkryty w 1875 roku. W latach 20. ubiegłego wieku D.H. Lawrence opisał obraz w swoich esejach podróżniczych Szkice o miejscach etruskich: Ściany tego małego grobowca są tańcem prawdziwej rozkoszy. Pomieszczenie wydaje się nadal zamieszkiwane przez Etrusków z VI wieku przed Chrystusem, ludzi żywych, akceptujących życie, którzy musieli żyć w prawdziwej pełni. Tancerze i muzykanci przesuwają się szerokim fryzem w kierunku przedniej ściany grobowca, ściany, która stoi przed nami, gdy wchodzimy po ciemnych schodach, i gdzie trwa uczta w całej okazałości. Tak że wszystko jest kolorowe, a my nie wydajemy się być wcale pod ziemią, lecz w jakiejś wesołej komnacie przeszłości.

Pod względem artystycznym malowidło jest uważane za mniej wyrafinowane i pełne wdzięku niż te, które można znaleźć w Grobowcu Bigasa czy Grobowcu Triclinium.