Monte Amiata Housing, Mediolan

Monte Amiata Housing to kompleks mieszkaniowy w dzielnicy Gallaratese w Mediolanie, we Włoszech, zaprojektowany przez architektów Carlo Aymonino i Aldo Rossi pod koniec lat 60. XX wieku. Nazywany jest czasem "Czerwonym Dinozaurem", co jest nawiązaniem zarówno do czerwonawego koloru budynków, jak i dziwności ich projektu. Projekt jest dobrze znany w międzynarodowej społeczności architektów i uważany za jeden z tych, które lepiej reprezentują wizję miasta jako burzliwej, skomplikowanej i zróżnicowanej struktury, paradygmat znany jako "fragmentaryzm".

Kompleks, nazwany na cześć Góry Amiata, rozciąga się na powierzchni 120 912 m², zamkniętej między ulicami Via Francesco Cilea i Via Enrico Falck.

Kompleks składa się z pięciu czerwonych budynków: dwóch ośmiopiętrowych płyt, długiego trzypiętrowego budynku, kolejnej trzypiętrowej płyty oraz konstrukcji łączącej; są one zgrupowane wokół centralnego obszaru z żółtym, otwartym teatrem i dwoma mniejszymi trójkątnymi placami. Złożoność panoramy wzbogacają liczne przejścia, pokłady, windy, balkony, tarasy i mosty łączące budynki ze sobą i zapewniające różnorodność ścieżek spacerowych dla pieszych.

Kompleks został pomyślany jako utopijne mikromiasto w mieście, w oparciu o wizję Aymonino i Rossiego, podkreślającą wzajemne oddziaływanie bloków mieszkalnych i ich kontekstu urbanistycznego. Aymonino i Rossi wyraźnie wymienili Unité d'Habitation w Marsylii jako jedno z głównych źródeł inspiracji, choć ich zamiarem było udoskonalenie modelu Le Corbusiera. Rossi, projektując jeden z pięciu budynków, mniejszą płytę, inspirował się także obrazami Giorgio de Chirico.

W pierwszych latach po wybudowaniu kompleksu był on nadużywany przez bezdomne rodziny. W 1974 r. został opuszczony, a następnie przekształcony w kondominium dla klasy średniej.