Villa of the sette bassi, Rzym

Villa dei Sette Bassi to stanowisko archeologiczne znajdujące się w Rzymie, we Włoszech.

Miejsce to znajduje się na piątej mili Via Tuscolana, na południowy wschód od Rzymu, i stanowi część Parku Regionalnego Drogi Appijskiej. Była to druga co do wielkości willa na przedmieściach starożytnego Rzymu, po willi Kwintyliana. Nazwa, znana od średniowiecza, pochodzi od Septymiusza Basso, prefekta za czasów cesarza Septymiusza Sewera i prawdopodobnego właściciela willi. Willa jest jednak datowana na Antoninusa Piusa i była zamieszkana do początku IV wieku, a przez kolejne dwa stulecia była restaurowana. Sześć rzymskich marmurowych rzeźb z tego miejsca znajduje się w British Museum.

Obszar mieszkalny składa się z trzech przylegających do siebie części, pochodzących z trzech różnych etapów, które następują po sobie w szybkim następstwie chronologicznym. Mają one kształt prostokąta i są ustawione w linii prostej ze wschodu na zachód. Na terenie osiedla znajdowały się ogrody i główny park, na który wychodziły budynki. Najdalej na wschód wysunięty budynek został zbudowany w latach 134-139 na początku panowania Antoninusa Piusa według tradycyjnej struktury o wymiarach 50 metrów z każdej strony i perystylu na północnym zachodzie o powierzchni około 45 metrów kwadratowych z każdej strony. Plan jest zwarty, bez okien wychodzących na zewnątrz. Drugi budynek został zbudowany na południowy zachód od poprzedniego perystylu, między 140 a 150 rokiem. Ma on długość 45 m i szerokość 25 m, a w jego skład wchodzi panoramiczna rotunda skierowana na południe. Jest to budowla związana z luksusem, bez charakteru funkcjonalnego. Trzecia budowla została wzniesiona prawdopodobnie pod koniec panowania Antoninusa Piusa i jest najbardziej rozbudowana, posiada duże pomieszczenia spa.

Na północny zachód od willi znajdował się szereg domów z magazynami, świątyniami i cysternami. W tym miejscu mieszkała ludność wiejska i odbywała się większość czynności rolniczych i domowych. Obszar ten nie był przedmiotem badań archeologicznych, ale wyraźnie widoczne są pozostałości małej świątyni. Była ona prostokątna, murowana, miała sklepione sufity i była dwuspadowa. Znajdowała się w niej prostokątna absyda przeznaczona na posąg Matki Boskiej. Na terenie willi znajdował się również hipodrom, a także cysterny, które czerpały wodę z akweduktu przeznaczonego dla willi. Pozostałości jednej z cystern tworzą fundamenty budynku gospodarczego znajdującego się na terenie posiadłości.

Stan tych ruin jest zły. W lutym 2014 r. zawaliła się skarpa. Przypisywano to ulewnym deszczom, ale wykopaliska wykazały, że zastosowane materiały budowlane były niskiej jakości. Ponadto teren ten był bombardowany podczas II wojny światowej.