Ponte dei Mulini, Mantua

Ponte dei Mulini to nazwa przypisana głównie sztucznej przeprawie przez rzekę Mincio w Mantui, w regionie Lombardia, we Włoszech. Nigdy tak naprawdę nie był to "most", ale wykorzystywanie wody z górnego Lago Superiore do dolnego Lago di Mezzo było wykorzystywane przez okolicznych mieszkańców do napędzania młynów przez prawie 900 lat, a obecnie do wytwarzania energii wodnej.

Około 1188 r. architekt Alberto Pitentino zaprojektował serię zapór w celu zalania bagnistych terenów na północ i zachód od średniowiecznego miasta Mantua. Te mury utworzyły Lago Superiore. Energia kinetyczna przepływającej wody była wykorzystywana przez co najmniej 12 tuzinów młynów, z których każdy nosił imię innego apostoła, zbudowanych wzdłuż tamy. Prace nad budowlą trwały do 1230 r.

Podczas wojen Viscontich i Gonzagów w XIV wieku próbowano zmienić bieg rzeki Mincio, ale nie udało się, a pęknięta tama spowodowała uszkodzenie części konstrukcji, co doprowadziło do wybudowania okrągłej tamy zwanej della rota.

Na północnym krańcu mostu, około 1530 r. Federico II Gonzaga, książę Mantui, zlecił Giulio Romano budowę twierdzy Porta Giulia, broniącej dostępu do miasta. Most został odrestaurowany w 1752 r. przez inżyniera Antonio Maria Azzalini pod patronatem cesarzowej Marii Teresy.

W 1851 r. ukończono budowę linii kolejowej Werona-Mantua, co wymagało wybudowania kolejnych mostów kolejowych. Bombardowania alianckie tej linii kolejowej w 1944 r. zrównały z ziemią młyny. Obecnie w obiekcie znajdują się tory i główna droga szybkiego ruchu SS262. Na północno-wschodnim brzegu znajduje się obsadzona drzewami ścieżka rowerowa i piesza. Śluza umożliwia przeprawę łodzi z jednej strony na drugą. Nie zachował się również kryty most wychodzący niegdyś z miasta.