Porta Romana, Florencja

Porta Romana, kiedyś znana jako Porta San Pier Gattolino, była najbardziej wysuniętą na południe bramą w XIII-wiecznych murach obronnych dzielnicy Oltrarno we Florencji, w regionie Toskania, we Włoszech. Stoi u zbiegu kilku dróg: od północy prowadzą do niej Via Romana, Via de' Serragli i Viale Francesco Petrarca. Ponadto w pobliżu bramy zaczyna się centralna droga wzdłuż Ogrodów Boboli, która umożliwiała mieszkańcom Pałacu Pitti opuszczanie i wjeżdżanie do Florencji bez konieczności poruszania się po ulicach miasta. Za bramą znajdują się Via del Poggio Imperiale i Via Senese. Ta ostatnia prowadziła do Sieny i na południe, na przykład do Rzymu, stąd jej nazwa. Kiedy w XIX wieku zrównano z ziemią większość murów obronnych Florencji, zachowało się tylko kilka, czasem częściowych, konstrukcji bramnych, w tym Brama San Gallo, Wieża San Niccolò i ta brama z fragmentem muru z freskami.

XIII-wieczne mury i bramy miejskie zostały wzniesione według projektów różnych budowniczych; wśród głównych twórców był Arnolfo di Cambio, a także Orcagna, Giotto i inni. Tablica na murze zewnętrznym głosi, że brama została wzniesiona w 1327 roku. Pierwotnie, jak wynika z mapy Stefano Buonsignoriego z 1584 roku, brama miała niższy mur zewnętrzny z małym dziedzińcem zdominowanym przez większą bramę, którą widzimy dzisiaj; pod tym względem brama przypominała Porta Romana ze Sieny. Brama posiadała duże centralne wejście dla powozów konnych oraz mniejsze boczne drzwi dla pieszych. W bramie zachowały się oryginalne masywne, okute żelazem drzwi. Na łuku zewnętrznym znajduje się zniszczony przez warunki atmosferyczne fresk z XIII w. przedstawiający ukoronowaną Dziewicę i świętych.

W wewnętrznej części bramy znajdują się dwie marmurowe tablice: jedna upamiętnia wjazd do Florencji papieża Leona X Medyceusza w 1515 r. a druga wjazd Karola V, cesarza rzymskiego, w 1535 r.

Kiedy Kosma I rozbudowywał mury wokół Florencji, w tym miejscu zniszczył kościół San Pier Gattolino, który stał w tym miejscu co najmniej od 1068 roku. Odbudowano kolejny kościół, który został odrestaurowany w 1808 r. kiedy to dodano freski Giuseppe Castagnoli i Domenico Del Podesta. Kościół był dekorowany przez Giusto Mariani i Romanelli. Mówi się, że określenie Gattolino jest pochodną Gattuario, inni twierdzą, że jest to pochodna Catelina. Jeszcze inni przypisują je włoskiemu słowu "gattice", oznaczającemu rodzaj białej topoli. Kościół nazywany jest także kościołem parafialnym Serumido, od nazwiska Ser Umido di Domenico Grazzini, który pomógł sfinansować jego odbudowę.

Tuż za murami znajdował się XIV-wieczny kościół i klasztor Rycerzy Jerozolimskich San Giusto della Calza.

Kontrowersyjny nowoczesny marmurowy posąg dwóch kobiet, nazwany "Dietro-Front", został wzniesiony w kręgu przed murem przez artystę Michelangelo Pistoletto.