Campagna internment camp, Campagna

Obóz internowania Campagna, znajdujący się w Campagna, miejscowości położonej w pobliżu Salerno w południowych Włoszech, był obozem internowania dla Żydów i cudzoziemców założonym przez Benito Mussoliniego w 1940 roku.

Pierwszymi internowanymi było 430 mężczyzn schwytanych w różnych częściach Włoch. Większość z nich stanowili żydowscy uchodźcy z Niemiec, Austrii, Polski, Czechosłowacji i Dalmacji, było też kilku obywateli brytyjskich oraz grupa 40 francuskich i włoskich Żydów. Liczba więźniów w ciągu trzech lat znacznie się różniła, wahając się od 230 do 150.

Obóz nigdy nie był obozem koncentracyjnym w niemieckim rozumieniu tego słowa. Internowani mogli otrzymywać paczki żywnościowe i odwiedzać chorych krewnych. Nie było też ograniczeń w przesyłaniu poczty. Żaden z internowanych nie został zabity ani poddany przemocy. Wręcz przeciwnie, internowani byli stale chronieni przed deportacją do Niemiec, o co prosili naziści. Więźniowie mieli prawo do zorganizowania biblioteki, szkoły, teatru i synagogi.

Wszyscy więźniowie mogli swobodnie poruszać się po ulicach i domach miasteczka, ponieważ mieszkańcy Campagny przyjęli ich jak przyjaciół. Powstały takie więzi przyjaźni, że wielu więźniów jadło obiady w domach miejscowych przyjaciół. W działania te zaangażowany był również burmistrz Carlino D'Ambrosio oraz lokalne władze faszystowskie, które ukrywały te działania przed władzami wyższymi.

Istotną rolę odegrali biskup Campagny, Giuseppe Maria Palatucci i jego bratanek Giovanni Palatucci, kwestor Fiume, którzy wysyłając jak najwięcej istryjskich Żydów do obozu w Campagnie, uratowali tysiące z obozów zagłady.

We wrześniu 1943 r. Włochy skapitulowały, a wojska alianckie wkroczyły do południowych Włoch. W odpowiedzi wojska niemieckie wkroczyły do Włoch od północy. Jednak zanim dotarły do obozu koncentracyjnego Campagna, wszyscy więźniowie uciekli już w góry z pomocą miejscowej ludności.