Leopoldino aqueduct, Livorno

Acquedotto Leopoldino i neoklasycystyczne cysterny w Livorno były częścią skomplikowanego systemu, którego celem było nie tylko dostarczanie wody do Livorno, ale także jej oczyszczanie. Centralnym elementem systemu był akwedukt o długości 18 km, biegnący z południa na północ i doprowadzający wodę do miasta z Colognole. Ten inżynierski wyczyn po raz pierwszy doprowadził wodę do miasta w 1816 r. na długo przed ukończeniem budowy. Akwedukt był jedynym źródłem wody w Livorno do 1912 r. i nadal służy niektórym dzielnicom miasta.

Budowa akweduktu została zlecona w 1792 r. przez Ferdynanda III, Wielkiego Księcia Toskanii. Budowę rozpoczęto w 1793 r. na podstawie planów sporządzonych przez architekta Giuseppe Salvettiego, zastępując nim wcześniejszy akwedukt zbudowany w XVI w. przez Ferdynanda de' Medici. Prace przerwano w 1799 r. po śmierci Salvettiego, a z powodu trudności politycznych i wstrząsów w Toskanii, spowodowanych pierwszymi trudnymi fazami okupacji napoleońskiej, wznowiono je dopiero w 1806 r. kiedy to Maria Luiza, regentka Etrurii, działając w imieniu swojego małoletniego syna, wyznaczyła architekta Riccardo Calocchieriego do nadzorowania prac. Później, w 1809 roku, podczas francuskiej okupacji Toskanii i rządów Elizy Bonaparte, Poccianti został wyznaczony przez nowo utworzoną "Komunę Livorno" do nadzorowania projektu. Pod jego kierownictwem prace trwały aż do 1824 roku, kiedy to zazwyczaj uznaje się datę ukończenia akweduktu. Wciąż jednak wprowadzano modyfikacje, a po śmierci Pocciantiego w 1858 roku projekt kontynuował jego następca Angiolo della Valle.

Akwedukt przecina doliny na wzgórzach Livorno, wsparty na wielkich łukach, które górują nad lasami i zboczami macchii poniżej.