Ponte Salario, Rzym

Ponte Salario, w średniowieczu zwany także Ponte Salaro, to most drogowy w Rzymie we Włoszech, którego początki sięgają czasów rzymskich. W starożytności znajdował się poza granicami miasta, 3 km na północ od Porta Collina, w miejscu, gdzie Via Salaria przecinała Aniene, dopływ Tybru. Przyjmuje się, że widoczne łuki boczne pochodzą z pierwszej kamiennej budowli wzniesionej w I wieku p.n.e.

W czasie wojny gockiej główny łuk został w znacznym stopniu zniszczony przez króla Ostrogotów Totilę, ale w 565 r. został naprawiony przez jego wschodniorzymskiego przeciwnika Narsesa, który w zachowanej inskrypcji mostowej odnotował szeroko zakrojone prace renowacyjne, w tym zmianę kierunku biegu rzeki. W tym czasie Ponte Salario miał 72 m długości i 6,52 m szerokości, a jego półokrągły łuk osiągał niezwykłą rozpiętość 24,86 m.

Duża wieża mostu została prawdopodobnie wzniesiona w VIII wieku, co pozwoliło na skuteczniejszą kontrolę przeprawy. W 1798 r. Ponte Salario, do tej pory dobrze zachowany dzięki wielokrotnym remontom, został uszkodzony przez wojska napoleońskie, które zniszczyły balustradę wraz ze starożytnym napisem. W 1829 r. zburzono średniowieczną wieżę, a w 1849 r. most został przecięty na długości 15 m przez żołnierzy francuskich. W 1867 r. most raz na zawsze utracił swój historyczny charakter, gdy wojska papieskie wysadziły centralny łuk. Ponte Salario został zrekonstruowany w obecnej formie w 1874 r. a jezdnię poszerzono w 1930 r.

Oprócz Ponte Salario istniały inne ufortyfikowane mosty na rzece Aniene, takie jak zachowany Ponte Nomentano, Ponte Mammolo oraz średniowieczny Ponte di San Francesco w Subiaco.