Church of San Francesco, Montone

Kościół San Francesco to budowla liturgiczna w Montone, w Umbrii.

Kościół został wzniesiony na miejscu Castelvecchio, jednego z sześciu zamków zbudowanych w średniowieczu w dolinie między rzekami Carpina i Tybr w celach obronnych i kontrolnych. To właśnie tutaj, 29 kwietnia 1308 r. za pontyfikatu Klemensa V i za zgodą Rady Vienne, powstał Zakon Braci Mniejszych, do tej pory osiadły w Sant'Ubaldo poza murami miasta.

Typologia architektoniczna kościoła jest typowa dla zakonów żebraczych: proste, linearne formy, pojedyncza nawa, wieloboczna apsyda z drobno freskowanymi sklepieniami żebrowymi i dachem kratownicowym. Jest on kanonicznie zorientowany na zachód, a światło przenika przez trzy okna apsydowe, w tym centralne okno słupowe, oraz przez sześć okien jednoskrzydłowych w ścianach bocznych. Do fasady przylega portyk, dobudowany prawdopodobnie między XVII a XVIII wiekiem. Do lewej ściany kościoła przylega klasztor.

Kościół, który od początku XIV wieku był w całości freskowany, został następnie poddany nowym, rozległym interwencjom dekoracyjnym, które trzykrotnie nakładały się na oryginalne freski. Największe osiągnięcia, z artystycznego punktu widzenia, miały jednak miejsce w następnym stuleciu, kiedy budynek ten stał się kościołem rodziny Fortebracci. Wspomniana rodzina, zawsze związana z zakonem franciszkanów, hojnie przyczyniła się do upiększenia kościoła, budując ołtarze, wyposażając go w sprzęty i obrazy. Zamówione przez nich dzieła odzwierciedlają dworski gust ich rodzinnej kultury.

W latach 1423-1424, na zlecenie Braccio da Montone, Antonio Alberti da Ferrara namalował Epizody z życia św. Franciszka oraz sceny Sądu Ostatecznego w podziemiach.

W 1486 r. hrabia Carlo Fortebracci, syn kapitana Braccio da Montone, kazał wznieść ołtarz pośrodku lewej ściany kościoła jako wotum ex voto za narodziny swojego syna Bernardyna. W tympanonie nad parawanem ołtarzowym znajduje się herb rodziny Fortebracci, rozpoznawalny dzięki połowie barana z literami C 0 Count i K = Karrolus Carlo Fortebracci po bokach, wskazującymi na imię patrona. Jest tam również herb Malatesta z dwoma słoniami, wyraźne nawiązanie do szlacheckiej rodziny Rimini, do której należała Margherita, żona Carla. Jego syn Bernardino, jak wynika z napisu na tablicy umieszczonej u dołu, zlecił peruwiańskiemu artyście Bartolomeo Caporali namalowanie fresku, który uzupełniłby ołtarz zamówiony przez ojca. W centrum sceny stoi św. Antoni z Padwy między Chrzcicielem po lewej stronie a Archaniołem Rafaelem trzymającym Tobioła za rękę po prawej.

W następnych stuleciach nie doszło do zmian strukturalnych ani interwencji malarskich, a raczej do procesów destrukcyjnych, takich jak te, które przeprowadziła okupacja francuska.

W 1810 r. klasztor został czasowo zamknięty, a w 1866 r. przeszedł na własność państwa.

W latach 90. XX w. prace konserwatorskie doprowadziły do odrestaurowania całego kompleksu i przekształcenia części dawnego klasztoru w dzisiejszą Galerię Sztuki i Muzeum Etnograficzne "Gadający Bęben".

Franciszka, a także z innych kościołów znajdujących się na terenie miasta.