Corsican hare

Zając korsykański, znany również jako zając apeniński lub zając włoski, to unikalny gatunek, który można spotkać w południowych i centralnych Włoszech oraz na Korsyce. Po raz pierwszy opisany w 1898 roku, był wcześniej uważany za podgatunek zająca europejskiego lub zająca przylądkowego. Jednak obecnie naukowcy uznają go za odrębny gatunek, głównie dlatego, że nie krzyżuje się z zającem europejskim i posiada odmienne cechy genetyczne, które pojawiły się podczas ostatniej epoki lodowcowej.

Pod względem wyglądu, zając korsykański jest dość podobny do zająca europejskiego. Jest brązowy z kremowym brzuchem i szarym podszerstkiem, ale jest nieco mniejszy. Te zające żyją w różnorodnych środowiskach, w tym w makii, na łąkach, na polach uprawnych, a nawet na wydmach. Częściej można je spotkać na Sycylii niż w kontynentalnej części Włoch.

Niestety, zając korsykański stoi przed poważnymi wyzwaniami. Utrata siedlisk, polowania oraz konkurencja z królikami i zającami europejskimi stanowią główne zagrożenia. Z powodu tych problemów, zając korsykański jest wymieniony jako "wrażliwy" na Czerwonej Liście IUCN.

Ochrona zająca korsykańskiego jest trudna. Wyglądają tak podobnie do zająca europejskiego, że trudno skutecznie egzekwować zakazy polowań. Mimo że są prawnie chronione, ich liczba nadal spada. To podkreśla pilną potrzebę kontynuowania działań ochronnych, aby pomóc temu gatunkowi odzyskać liczebność i przetrwać.