Grzywacz

Zwyczajny gołąb grzywacz, znany naukowo jako Columba palumbus, jest popularnym członkiem rodziny gołębiowatych, Columbidae. Po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku, ten duży ptak ma pięć uznanych podgatunków, choć jeden z nich wyginął. Można łatwo rozpoznać grzywacza po jego imponujących rozmiarach, szarym upierzeniu, różowawym piersiu i charakterystycznych białych plamach na szyi i skrzydłach. Grzywacze są szeroko rozpowszechnione w Europie i zachodniej Azji, a niektóre populacje nawet sezonowo migrują.

Grzywacze są znane ze swoich unikalnych zachowań. Mają charakterystyczne gruchanie i są dość towarzyskie, często widywane w stadach. Podczas zalotów wykonują powietrzne akrobacje, które są naprawdę imponujące. Preferują gniazdowanie na drzewach, składając dwa białe jaja w gniazdach zbudowanych z gałęzi. W sezonie lęgowym samce mogą być dość agresywne wobec siebie.

Ich dieta składa się głównie z materiału roślinnego—liści, pędów, owoców i jagód—ale jedzą także owady i larwy. Ze względu na swoje nawyki żywieniowe, grzywacze są często uważane za szkodniki przez rolników i są legalnie odławiane w wielu częściach Europy.

Co ciekawe, podczas gdy na terenach wiejskich są dość płochliwe, w warunkach miejskich grzywacze mogą stać się zaskakująco oswojone. Zwykle rozmnażają się wiosną, a opuszczenie gniazda przez młode zajmuje około miesiąca. Średnio grzywacz żyje około trzech lat, choć niektóre osobniki mogą dożyć nawet 17 lat. Wskaźnik przeżywalności młodych w pierwszym roku wynosi około 52%, a dla dorosłych rocznie 61%.