Antylopka karłowata

Królewska antylopa, nosząca miano najmniejszej antylopy na świecie, to fascynujące stworzenie pochodzące z Afryki Zachodniej. Po raz pierwszy opisana przez Karola Linneusza w 1758 roku, ta niewielka antylopa mierzy zaledwie około 25 centymetrów wysokości w kłębie i waży od 2,5 do 3 kilogramów. Samce mają krótkie rogi, a czerwonobrązowa do złotobrązowej sierść z białymi fragmentami na brzuchu występuje u obu płci.

Te drobne antylopy uwielbiają świeże liście i są znane ze swoich monogamicznych związków. Zarówno samce, jak i samice osiągają dojrzałość płciową w wieku około sześciu miesięcy. Szczyt sezonu rozrodczego przypada na listopad i grudzień, co skutkuje narodzinami jednego potomka, choć dokładna długość ciąży pozostaje nieznana.

Królewskie antylopy najlepiej rozwijają się w ciepłych, wilgotnych lasach nizinnych w krajach takich jak Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana, Gwinea, Liberia i Sierra Leone. Niestety, są one narażone na poważne zagrożenia związane z utratą siedlisk i polowaniem na mięso z dziczyzny. Z taksonomicznego punktu widzenia należą do rodzaju Neotragus i rodziny Bovidae, wchodząc w skład plemienia Neotragini, które obejmuje różne gatunki karłowatych antylop.

Znane ze swojej czujności i nocnego trybu życia, królewskie antylopy preferują gęste zarośla, w których mogą się skutecznie ukryć. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów, są wyjątkowo zwinne i zdolne do skoków na odległość do 2,8 metra oraz szybkiego ruchu w razie potrzeby. Co ciekawe, ich gruczoły przedoczodołowe są dość małe, co wskazuje, że znoszenie zapachów nie odgrywa kluczowej roli w ich zachowaniach. Ich dieta składa się głównie ze świeżych liści i pędów, a większość żerowania odbywa się w nocy. Rozmnażanie charakteryzuje się monogamią, a narodziny potomstwa mają miejsce na koniec roku.

Z punktu widzenia ochrony przyrody, królewska antylopa jest sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski przez IUCN, z szacowaną populacją około 62 000 osobników. Niemniej jednak ich liczba maleje z powodu ciągłej destrukcji siedlisk i presji łowieckiej. Na szczęście można je znaleźć w kilku obszarach chronionych, w tym w parkach narodowych i rezerwatach leśnych, co daje nadzieję na ich dalsze przetrwanie.