Fakty o: Ocelot andyjski
Ocelot andyjski, kot andyjski – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Opisany na podstawie kilku okazów muzealnych. Występuje na następujących obszarach Ameryki Południowej: południowe Peru, północno-zachodnia Argentyna, zachodnia i środkowa Boliwia i Chile.
Charakterystyka ogólna
Długość ciała 57,7–64 cm, długość ogona 41,3–48 cm; masa ciała jednego samca wynosiła 4 kg. Krępą budową ciała przypomina nieco żbika, lecz jest od niego większy. Głowa jest zaokrąglona i szeroka, uszy małe, bez pędzelków. Na twarzy prążki policzkowe. Futro puszyste i miękkie, żółtoszare do srebrzystego, z nieregularnie rozmieszczonymi żółto-brązowymi cętkami i szerokimi pręgami. Kilka ciemnych pręg biegnie w poprzek ciała. Kończyny poprzecznie pręgowane. Ogon równej grubości, bardzo długi, pręgowany poprzecznie i zakończony jasnym czubkiem.
Pokarm
Ich pokarm stanowią drobne gryzonie. Istnieje uzasadnione podejrzenie, że oceloty andyjskie wyspecjalizowały się w polowaniu na szynszyle i wiskacze, które zamieszkują skaliste obszary powyżej 3 tys. m n.p.m. Zważywszy, że szynszyle zostały niemal doszczętnie wytępione, a wiskacze nie są zbyt liczne, może to oznaczać, że kotom andyjskim grozi wymarcie.
Rozród
Biologia rozrodu tego kota nie została poznana. Kot ten należy do najrzadszych i najsłabiej poznanych dzikich kotów świata.
Tryb życia
Tryb życia tych zwierząt jest słabo poznany. Wiadomo, że w długich skokach ze skały na skałę pomaga im ogon, którym wykonują wirujące ruchy.
Siedlisko
Zamieszkują tereny skaliste, prawie zupełnie pozbawione roślinności, na obszarach wyspowych i izolowanych.
Status
Oceloty andyjskie są bardzo rzadkie; dowodem na to, że jeszcze nie wyginęły są pojawiające się co jakiś czas na rynku nowe skóry, co świadczy o tym, że na te objęte całkowitą ochroną zwierzęta polują kłusownicy. Kot andyjski jest zagrożony wyginięciem.
Boliwię