Waleń południowy

Południowy waleń biskajski, należący do rodzaju Eubalaena, jest jednym z trzech gatunków znanych jako walenie biskajskie. Pierwotnie sądzono, że te walenie stanowią jeden gatunek, jednak dzięki analizom genetycznym odkryto, że populacje północne i południowe nie krzyżowały się od milionów lat, co potwierdziło istnienie odrębnych gatunków w obrębie tego rodzaju.

Te walenie są łatwo rozpoznawalne dzięki szorstkim naroślom na ich głowach, zwanym kalosytami, długiemu, łukowatemu pyskowi oraz brakowi płetwy grzbietowej. Mają głównie ciemnoszarą lub czarną skórę z białymi plamami i są nieco mniejsze od swoich północnych krewniaków. Populacja południowego walenia biskajskiego jest szacowana na około 10 000 osobników i zamieszkuje półkulę południową.

Południowe walenie biskajskie są znane ze swoich unikalnych zachowań, takich jak "żeglowanie ogonem" i częste interakcje z łodziami. Mają silne więzi ze swoimi cielętami i migrują do określonych obszarów w celu rozmnażania i cielenia się. Latem żerują w Oceanie Południowym w pobliżu Antarktydy, a zimą przemieszczają się na północ w poszukiwaniu miejsc do rozmnażania, pojawiając się wzdłuż wybrzeży różnych krajów.

Te walenie były kiedyś intensywnie łowione, co drastycznie zmniejszyło ich populację. Na szczęście, podjęto działania ochronne mające na celu ochronę tych zagrożonych zwierząt. Wiele krajów ustanowiło obszary chronione i wprowadziło regulacje wspierające odbudowę gatunku, a południowy waleń biskajski jest wpisany na listę gatunków zagrożonych w ramach międzynarodowych porozumień.

Południowe walenie biskajskie są dużą atrakcją dla miłośników obserwacji wielorybów, zwłaszcza w takich miejscach jak RPA, Australia, Ameryka Południowa i Oceania. W celu wspierania ich odbudowy, wiele krajów wyznaczyło tereny lęgowe i wprowadziło wytyczne dotyczące odpowiedzialnej obserwacji wielorybów. Pomimo napotykanych wyzwań, trwające wysiłki mają na celu zachowanie i ochronę tych majestatycznych stworzeń dla przyszłych pokoleń.