Park Chroniony Mary Seymour

Mary Seymour Conservation Park to obszar chroniony w australijskim stanie Australia Południowa, położony w południowo-wschodniej części stanu, w miejscowości Bool Lagoon, około 25 kilometrów na południowy zachód od centrum Naracoorte.

Park ochrony przyrody zajmuje grunty w sekcjach 199, 200 i 365 jednostki katastralnej Hundred of Robertson. Jest on ograniczony od zachodu drogą Coles-Killanoola, a od północy drogą Bool Lagoon West, natomiast tereny zarezerwowane pod drogi na wschodzie i południu nie zostały zagospodarowane do roku 1992.

Odpływ znany jako "Killanoola Drain", który jest częścią infrastruktury odwadniającej zbudowanej w południowo-wschodniej części stanu od czasu osadnictwa europejskiego, przechodzi przez wschodnią część parku ochrony przyrody, odprowadzając wodę do odpływu znanego jako "Drain M" znajdującego się na północy i kończącego się w morzu w Beachport na południu. Obecność odpływu została uznana za czynnik, który "zmodyfikował naturalny reżim wodny systemu mokradeł" na terenie parku. W 1992 r. park obejmował "były kamieniołom piasku i dwa kamieniołomy kamienia" w południowo-zachodnim narożniku, system placów "będących historycznie znaczącymi pozostałościami po dawnym użytkowaniu terenu" po wschodniej stronie oraz sieć ścieżek prowadzących do jego granic i wnętrza.

Został on utworzony na mocy ustawy o parkach narodowych i dzikiej przyrodzie z 1972 roku 18 września 1980 roku. Według stanu na lipiec 2016 r. jego powierzchnia wynosiła 3,4 km2.

W 1992 r. park opisano jako krajobraz składający się z wapiennego grzbietu w jego "zachodniej ćwiartce", podczas gdy pozostałą część stanowi "złożony system mokradeł z wychodniami wapiennymi". Występują tu następujące "odrębne typy roślinności", z jednym typem w "zachodniej ćwiartce" i trzema typami w obrębie systemu mokradeł: w "zachodniej ćwiartce" występuje "niski otwarty las z brunatną korą drzew liściastych.. i różową gumą.. połączony z rzadką warstwą niskich krzewów.;", "dwuwarstwowa formacja niskich krzewów z drzewem herbacianym kłującym i mirtem miodowym z Mallee nad skąpą warstwą krzewów karłowatych zdominowaną przez mieczyk dachówkowaty, gołe gałązki, bagno zwyczajne i drzewo herbaciane kłujące; oraz", "izolowana formacja drzew z południowoaustralijskiej gumy błękitnej, gumy różowej i czerwonej gumy rzecznej, na skąpej warstwie podłoża złożonej z kępiastych mieczyków i nagich gałązek z jednorocznymi trawami i roślinami zielnymi". W 1992 r. odnotowano, że liczba odwiedzających była "niska" i składała się głównie z "członków społeczności lokalnej i społeczności Naracoorte w celu badania przyrody, przy czym były kamieniołom piasku był regularnie wykorzystywany do piknikowania", a biwakowanie było "sporadycznym zajęciem", dla którego brakowało miejsc i związanych z nimi udogodnień.

Park jest sklasyfikowany jako obszar chroniony III kategorii IUCN.