Czapla białolica

Czapla białolica, znana także jako czapla białoczelna, jest powszechnym widokiem w całej Australazji, w tym w Nowej Gwinei, Indonezji, Nowej Zelandii oraz większości Australii. Ten średniej wielkości ptak jest łatwo rozpoznawalny dzięki swoim jasnoniebiesko-szarym piórom, wyrazistym żółtym nogom i charakterystycznym białym oznaczeniom na twarzy.

Po raz pierwszy opisana w 1790 roku, czapla białolica miała skomplikowaną historię taksonomiczną, ale obecnie uważa się, że należy do rodzaju Egretta. Dorosłe czaple zazwyczaj ważą około 550 gramów i osiągają wysokość od 60 do 70 centymetrów. Mają unikalny wygląd z białymi oznaczeniami na czole, koronie, podbródku i górnej części gardła. Młodsze ptaki są jaśniejszego szarego koloru z czerwonawym odcieniem spodnich partii, a pisklęta pokryte są szarym puchem.

Te czaple są bardzo adaptacyjne i można je spotkać w różnorodnych siedliskach, takich jak tereny podmokłe, stawy rolnicze, solniska, błotniste obszary, a nawet przydomowe stawy rybne. Są nomadyczne, dobrze funkcjonując zarówno w środowiskach słodkowodnych, jak i słonowodnych. W Australii są chronione na mocy Ustawy o Parkach Narodowych i Dzikiej Przyrodzie.

Znane ze swojego powolnego, skaczącego lotu, czaple białolice często siadają na różnych strukturach. Komunikują się i przyciągają partnerów swoimi charakterystycznymi odgłosami. Rozmnażanie zazwyczaj odbywa się w południowej Australii, gdzie oboje rodzice na zmianę opiekują się gniazdem. Typowe zniesienie składa się z trzech do pięciu jaj, z okresem inkubacji wynoszącym około 25 dni.

Ich dieta jest dość zróżnicowana, obejmująca ryby, żaby, gady i owady. Stosują różne techniki polowania, takie jak stanie w miejscu, chodzenie przez płytką wodę lub gonienie ofiary. Choć są zazwyczaj terytorialne w sezonie lęgowym, czaple białolice mogą żerować w grupach w innych okresach, zwłaszcza po deszczu lub powodzi.