Emu zwyczajne

Emu, ptak pochodzący z Australii, jest drugim co do wielkości żyjącym ptakiem na świecie, zaraz po strusiu. Te miękko upierzone, nielotne ptaki osiągają wysokość do 1,9 metra. Łatwo je rozpoznać po długich szyjach i nogach oraz brązowym upierzeniu. Emu są imponującymi biegaczami, zdolnymi do osiągania dużych prędkości i pokonywania ogromnych odległości.

Sezon lęgowy emu przypada na maj i czerwiec, a samce przejmują odpowiedzialność za wysiadywanie jaj. Emu jest ważnym symbolem w Australii, pojawiającym się na godle kraju i różnych monetach. Zajmuje również znaczące miejsce w mitologii rdzennych Australijczyków.

Emu zostało po raz pierwszy opisane przez Europejczyków pod koniec XVII wieku, a później nazwane Dromaius novaehollandiae. Początkowo klasyfikowane z kazuarami w rodzinie Casuariidae, ostatnie badania genetyczne sugerują, że należą do osobnej rodziny, Dromaiidae. Australia miała kiedyś różne podgatunki emu, ale niektóre z nich wyginęły po osiedleniu się Europejczyków. Obecnie emu występują na całym kontynencie australijskim, głównie w sawannach i lasach.

Emu są aktywne w ciągu dnia i spędzają czas na poszukiwaniu roślin i owadów. Często przemierzają długie dystanse w poszukiwaniu jedzenia i wody. Wyjątkowe wśród ptaków jest to, że samce emu są głównymi opiekunami, dbającymi o jaja i młode. Pomimo swojego rozmiaru, emu stawiają czoła zagrożeniom ze strony drapieżników, takich jak dingo i orły, a także mogą cierpieć z powodu różnych pasożytów.

Historycznie, emu były polowane przez rdzennych Australijczyków i wczesnych osadników dla mięsa, tłuszczu i innych zasobów. Obecnie emu hodowane są komercyjnie dla mięsa, oleju, skóry i piór. Olej emu, pozyskiwany z ich tłuszczu, jest stosowany w kosmetykach i suplementach diety, a ich skóra, znana z unikalnej faktury, jest wykorzystywana w różnych produktach. Emu mają kulturowe znaczenie w mitologii rdzennych Australijczyków i są nieoficjalnie uważane za narodowego ptaka Australii.

Emu nie są zagrożone wyginięciem, a ich stabilna populacja szacowana jest na 630 000 do 725 000 osobników. Jednak lokalne populacje stają w obliczu zagrożeń, takich jak utrata siedlisk, celowe zabijanie i kolizje z pojazdami. Emu są chronione na mocy Ustawy o Ochronie Środowiska i Bioróżnorodności z 1999 roku. Pomimo niektórych lokalnych zagrożeń, ogólny status ochrony emu jest uważany za najmniej zagrożony przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody.