Inland dotterel

Inlandowy siewecznik to unikalny ptak siewkowy, rodzimy dla suchego wnętrza Australii. Można go zaobserwować w ciągu dnia w luźnych stadach na równinach kamienistych i gliniastych, gdzie żywi się pędami krzewów. W nocy zmienia swoje zachowanie i poluje na owady na drogach. Ze względu na swoje izolowane siedlisko, inlandowy siewecznik pozostaje do pewnego stopnia tajemniczy dla badaczy.

Ornitolog Gordon Maclean dostarczył jednych z pierwszych szczegółowych opisów upierzenia i zachowania tego ptaka w latach 70. XX wieku. Inlandowy siewecznik to ptak średniej wielkości z upierzeniem przypominającym kamuflaż, charakterystycznymi czarnymi oznaczeniami i krótkim dziobem. Jego klasyfikacja wywołała pewne debaty, gdyż naukowcy umieszczają go albo w rodzaju Charadrius, albo w monotypowym rodzaju Peltohyas.

Ptaki te można znaleźć rozproszone po suchych regionach południowo-wschodniej i południowo-zachodniej Australii, szczególnie w obszarach z opadami letnimi poniżej 100 mm. Doskonale radzą sobie w rzadko roślinnych siedliskach, często porośniętych solanką lub halofitami. Co ciekawe, inlandowy siewecznik skorzystał z terenów przekształconych pod rolnictwo. Wykazują również sezonowe migracje i mogą opuszczać swoje zwykłe tereny w ekstremalnych warunkach pogodowych.

W ciągu dnia te ptaki zbierają się w stada, aby żywić się materią roślinną. Po zmroku wyruszają samotnie, aby polować na owady takie jak pająki, koniki polne i chrząszcze. Posiadają specjalne gruczoły solne, które pomagają usuwać nadmiar soli z roślin, co zapewnia im odpowiednie nawodnienie. Jeśli chodzi o rozmnażanie, inlandowe sieweczniki są monogamiczne, a oboje rodzice dzielą się odpowiedzialnością za opiekę nad młodymi. Niemniej jednak, są narażone na ataki drapieżników, takich jak lisy i ptaki drapieżne, a także mogą być gospodarzami pasożytów, takich jak wszy.

Według IUCN inlandowy siewecznik nie jest obecnie zagrożony, sklasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (Least Concern). Jednak w stanie Wiktoria jest uznawany za gatunek narażony na wyginięcie. Pomimo to, populacja uważana jest za stosunkowo dużą i stabilną.