Mewa czerwonodzioba

Srebrzysta mewa to powszechny widok wzdłuż australijskich wybrzeży. Mniejsza od mewy pacyficznej, stanowi odrębny gatunek niż srebrzysta mewa spotykana w innych częściach świata. Choć wcześniej klasyfikowano ją w rodzaju Larus, obecnie przyporządkowana jest do rodzaju Chroicocephalus. Istnieją trzy podgatunki srebrzystej mewy, występujące w różnych regionach.

Dorosłe osobniki srebrzystej mewy są łatwo rozpoznawalne dzięki białym ciałom, głowom i ogonom, w połączeniu z jasnoszarymi skrzydłami, które mają białe plamy i czarne końcówki. Młode mewy natomiast wyróżniają się brązowym wzorem na skrzydłach oraz ciemnymi dziobami. Srebrzyste mewy występują nie tylko w Australii, ale także w Nowej Zelandii i Nowej Kaledonii. Są bardzo wszechstronne i dobrze radzą sobie w środowiskach miejskich, szczególnie w pobliżu centrów handlowych i wysypisk śmieci.

Co ciekawe, srebrzyste mewy były również widziane w Stanach Zjednoczonych, prawdopodobnie jako uciekinierzy z niewoli. Ich głos jest charakterystyczny, zróżnicowany, a wśród odgłosów można usłyszeć szorstkie, wysoki 'kwarwh'. Ich dieta obejmuje robaki, ryby, owady i skorupiaki, a także są zręcznymi padlinożercami, często spotykanymi w pobliżu ludzkiej aktywności.

Srebrzyste mewy rozmnażają się od sierpnia do grudnia, zazwyczaj w dużych koloniach na wyspach przybrzeżnych. Budują swoje gniazda na ziemi, używając materiałów takich jak wodorosty, korzenie i łodygi roślin. Zazwyczaj składają od jednego do trzech jaj, często dochowując się dwóch lęgów rocznie. Oboje rodzice dzielą obowiązki związane z budowaniem gniazda, inkubacją jaj i karmieniem piskląt.