Pacific gull

Mewa pacyficzna to duży ptak morski występujący wzdłuż australijskiego wybrzeża, od Carnarvon na zachodzie po Sydney na wschodzie. W niektórych południowo-wschodnich rejonach jest mniej powszechna z powodu konkurencji ze strony mewy brunatnej. Mewa pacyficzna jest większa od popularnej mewy srebrzystej. Zwykle widuje się ją samotnie lub w parach, zarówno na brzegu, jak i latającą nad wodą. Ma charakterystyczny zwyczaj zrzucania skorupiaków i jeżowców na skały, aby rozbić ich skorupy.

Pierwszy raz opisał ją John Latham w 1801 roku. Mewa pacyficzna ma dwa uznane podgatunki: jeden występujący wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża i w Tasmanii, a drugi zamieszkujący Australię Południową i Zachodnią.

Te mewy są łatwe do rozpoznania, ponieważ są jedynymi dużymi mewami w swoim zasięgu. Mają przeważnie białe ciała, ciemne skrzydła i duży żółty dziób z czerwonym końcem. Młode mewy pacyficzne są nakrapiane brązowymi plamkami i stopniowo przybierają efektowne upierzenie dorosłych ptaków. Co ciekawe, posiadają gruczoły solne, które pomagają im wydalać nadmiar soli.

Dwa podgatunki różnią się preferencjami siedliskowymi oraz zachowaniami gniazdowymi. Mewy pacyficzne zazwyczaj gniazdują w parach lub luźnych koloniach na wyspach przybrzeżnych. Budują gniazda z traw i gałązek, w których składają dwa lub trzy nakrapiane brązowymi plamkami jaja.