Rybitwa nadobna

Biała rybitwa to uroczy, mały ptak zamieszkujący południowo-zachodni Pacyfik, szczególnie ceniony za swój delikatny wygląd oraz zagrożony status. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) biała rybitwa klasyfikowana jest jako "narażona", a podgatunek z Nowej Zelandii stoi w jeszcze gorszej sytuacji, określony jako "krytycznie zagrożony". Istnieją trzy podgatunki białych rybitw: australijski, nowokaledoński oraz nowozelandzki.

Ptaki te łatwo rozpoznać po białym upierzeniu, jasnoszarych skrzydłach oraz wyrazistych czarnych koronkach na głowie i szyi. W okresie lęgowym cechują się jaskrawo żółto-pomarańczowymi dziobami i nogami. Białe rybitwy osiągają około 25 cm długości. Ich dieta składa się głównie z ryb, które chwytają poprzez unoszenie się nad wodą i nurkowanie. Żywią się także skorupiakami, mięczakami i czasami materiałem roślinnym.

Sezon lęgowy przypada na wiosnę. Ptak ten tworzy kolonie na osłoniętych plażach, zarówno na stałym lądzie, jak i na przybrzeżnych wyspach. Gniazda drżą w płytkich dołkach w piasku, powyżej linii wysokiej wody, gdzie składają jedno lub dwa jaja. Obydwoje rodzice na zmianę wysiadują jaja i opiekują się pisklętami. Często można je zauważyć troszczące się o młode nawet po opuszczeniu gniazda.

Niestety, populacja białych rybitw gwałtownie spadła, zmieniając ich status ochronny z "najmniejszej troski" do "narażona". Nowozelandzki podgatunek balansuje na krawędzi wyginięcia od dziesięcioleci, z pozostającą jedynie niewielką populacją. Dzięki staraniom nowozelandzkiego Departamentu Ochrony Przyrody, w tym programowi hodowlanemu, liczebność tych ptaków nieco się ustabilizowała. Według danych z 2018 roku szacowano, że pozostało około 43 osobników.

Te wysiłki są kluczowe, aby zapewnić, że biała rybitwa, ze swoją subtelną urodą i unikalną obecnością, nadal będzie zdobić brzegi południowo-zachodniego Pacyfiku.