Rybitwa wielkodzioba

Rybitwa czubata to imponujący ptak o szerokim, choć rozproszonym zasięgu. Jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju i nie wyróżnia się żadnych podgatunków. Jej nazwa pochodzi od Morza Kaspijskiego, natomiast nazwa rodzajowa łączy starogreckie i łacińskie słowa oznaczające "wodę" i "jaskółkę".

Rybitwy te trudno przegapić. Dorosłe osobniki mają białe ciało, charakterystyczną czarną czapeczkę, czerwono-pomarańczowy dziób oraz czarne nogi. Są największym gatunkiem rybitw, mierzącym od 48 do 60 cm długości, z rozpiętością skrzydeł od 127 do 145 cm i wagą od 530 do 782 g. Ich głos to charakterystyczne, głośne skrzeknięcie przypominające odgłos czapli. W locie ich ogony są mniej rozwidlone w porównaniu z innymi rybitwami.

Rybitwy czubate mają różnorodne tereny lęgowe, obejmujące duże jeziora oraz wybrzeża oceaniczne w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce i Australazji. Migrują w zależności od miejsca lęgowego. Globalna populacja szacowana jest na około 50 000 par. Chociaż ich liczebność jest generalnie stabilna, niektóre regiony, takie jak Morze Bałtyckie, odnotowały spadki.

Rybitwy czubate w większości żywią się rybami. Nurkują z wysokości, aby złapać swoją zdobycz, ale jedzą także owady, jaja ptaków, a nawet gryzonie. Okres lęgowy przypada na wiosnę i lato, a gniazda budowane są na ziemi wśród żwiru lub roślinności. Okres inkubacji wynosi 26–28 dni, a pisklęta potrzebują 35–45 dni, aby opuścić gniazdo. Rybitwy te mogą gniazdować w koloniach lub pojedynczo, często wśród innych gatunków rybitw i mew.

Rybitwa czubata jest chroniona na mocy Porozumienia o ochronie afrykańsko-euroazjatyckich wędrownych ptaków wodnych (AEWA). Działania ochronne są szczególnie istotne dla populacji zagrożonych, takich jak te w Morzu Bałtyckim. W miejscach takich jak Alaska, zmiany w rozmieszczeniu gatunków ku północnym regionom zostały powiązane z globalnym ociepleniem.