Rycyk

Czajka czarnoogonowa to imponująco duży ptak siewkowy z rodzaju Limosa, znany ze swojego jaskrawego pomarańczowego upierzenia godowego oraz bardziej stonowanego szaro-brązowego ubarwienia zimą. Istnieją trzy podgatunki tego ptaka, które rozmnażają się w Europie i Azji. Z nadejściem zimy ptaki te migrują do takich miejsc jak Subkontynent Indyjski, Australia i Afryka. Preferują środowiska takie jak torfowiska, łąki i estuaria. Z globalną populacją wynoszącą od 634 000 do 805 000 osobników, czajka czarnoogonowa jest obecnie klasyfikowana jako gatunek bliski zagrożenia. Interesującym faktem jest, że czajka czarnoogonowa jest narodowym ptakiem Holandii.

Ptak ten został po raz pierwszy opisany przez słynnego naukowca Karola Linneusza w 1758 roku. Należy do rodziny bekasowatych (Scolopacidae) w obrębie rzędu siewkowców (Charadriiformes). Trzy podgatunki to czajka czarnoogonowa europejska, islandzka i azjatycka. Ptaki te są łatwo rozpoznawalne dzięki swoim długim dziobom, nogom i szyjom oraz charakterystycznym odgłosom, które brzmią jak "weeka weeka weeka".

Czajki czarnoogonowe mają szeroki zasięg lęgowy, sięgający od Islandii aż po Rosję, preferując doliny rzeczne i tereny podmokłe. Wiosną żerują na łąkach, a po okresie lęgowym przenoszą się do estuariów. Niektóre populacje migrują nawet na różne kontynenty. Niestety, ich liczebność spada, co stawia je w ryzyku wyginięcia.

Pod względem zachowania, czajki czarnoogonowe są przeważnie monogamiczne i mają tendencję do gniazdowania w koloniach, twardo broniąc swoich terytoriów w okresie lęgowym. Ich dieta składa się głównie z bezkręgowców, ale może się różnić w zależności od pory roku. Historycznie były one polowane we Francji i uważane za przysmak w Anglii.

Czajka czarnoogonowa ma znaczenie kulturowe w różnych regionach, a jej różne nazwy i opowieści podkreślają jej unikalne cechy i zachowania.