Jeżozwierz indyjski

Jeżozwierz indyjski, znany również jako jeżozwierz grzebieniasty, to fascynujący gryzoń należący do rodziny jeżozwierzowatych (Hystricidae). Można go spotkać w południowej Azji i na Bliskim Wschodzie.

Jeżozwierze te mają zwartą i masywną budowę ciała. Zazwyczaj osiągają długość od 70 do 90 cm i ważą od 11 do 18 kg. Jedną z ich najbardziej charakterystycznych cech są kolce, zbudowane z keratyny. Gdy czują się zagrożone, podnoszą te kolce jako mechanizm obronny. Najdłuższe kolce mogą osiągać nawet 51 cm długości. Na grzbiecie i zadzie posiadają również mniejsze, sztywniejsze kolce, które zapewniają dodatkową ochronę.

Jeżozwierze indyjskie występują w różnych siedliskach, takich jak skaliste zbocza, zarośla, tereny trawiaste, lasy oraz ogrody. Mają zróżnicowaną dietę, która obejmuje materiały roślinne, owady i małe kręgowce. Są zwierzętami nocnymi, spędzając około 7 godzin każdej nocy na poszukiwaniu pożywienia. Są również półnorodne, co oznacza, że zamieszkują naturalne jaskinie lub nory, a także są zaskakująco dobrymi pływakami.

Ich głównymi drapieżnikami są duże koty, wilki i ludzie. Sezon godowy przypada na luty i marzec, a okres ciąży trwa około 240 dni. Samice zazwyczaj rodzą od 2 do 4 młodych rocznie, a młode są całkowicie odstawione od matki po około 13 do 19 tygodniach.

Jeżozwierz indyjski jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (Least Concern) przez IUCN, dzięki swojej zdolności do przystosowania się i stabilnym populacjom. Niemniej jednak, grozi im utrata siedlisk z powodu urbanizacji oraz polowania na ich mięso i rzekome właściwości lecznicze.

Pomimo że czasami są uważane za szkodniki, te jeżozwierze odgrywają kluczową rolę w ekosystemie, pomagając w rozsiewaniu nasion i pyłków. Są chronione na mocy indyjskiej ustawy o ochronie przyrody, choć nadal zdarzają się nielegalne polowania. Przeprowadzono wiele interesujących badań nad ich zachowaniem godowym i ekologią, które ujawniły ich monogamiczną naturę i unikalne wzorce aktywności.