Czajka srokata

Czajka srokata – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych. Występuje od środkowo-południowej Kenii i Angoli po RPA, z wyjątkiem nadmorskich obszarów pustyni Namib. Nie jest zagrożona, podgatunków nie wyróżnia się. W ostatnich latach jej zasięg wysunął się bardziej na południe poprzez budowę sztucznych zbiorników wodnych.

Charakterystyka

Nie występuje dymorfizm płciowy. Nieco mniejsza od czajki zwyczajnej. Biała czapeczka na głowie, kark, brzuch oraz pokrywy podogonowe. Lotki drugorzędowe oraz pióra blisko brzegu, skrzydła szare, poza tym czarna. Z długim, czarnym dziobem kontrastują dość duże, czerwone oczy. Nogi szare. Młode mają czarną czapeczkę i płowy nalot na grzbiecie.

Czaszka ma 62 mm długości, a dziób 3,2 cm.

Wymiary

• długość ciała: 28–30,5 cm
• rozpiętość skrzydeł: 18–23 cm
• masa ciała: 116–215,5 g

Biotop

Najczęściej suche obszary w okolicy rzek, jezior i stawów.

Zachowanie

W okresie rozrodczym niespokojna i głośna, poza nim cicha i towarzyska. Zażarcie broni młodych i terytorium. Żeruje na terenach trawiastych oraz brzegach zbiorników wodnych.

Głos

Metaliczne „tink-tink”, które przypomina uderzenia młotka o kowadło, połączone ze skrzeczeniem, jeśli w gnieździe są świeżo wyklute młode. Poza tym „czuk” lub „czi-uk”, rzadko wydaje głos terytorialny brzmiący jak „cziu-łik-ij-ju”.

Pożywienie

Pierścienice, owady, skorupiaki i mięczaki. Wydobywa je z ziemi albo z płytkiej wody.

Lęgi

Wyprowadza 2 lęgi. Składa ok. 3 jaj do płytkiego, skąpo wyściełanego dołka w ziemi. Inkubuje je 23–31 dni. Młode mogą latać po 41 dniach.