Perkoz zausznik

Perkoz czarnoszyi, znany w Ameryce Północnej jako perkoz uszaty, to fascynujący ptak wodny z rodziny perkozów. Po raz pierwszy opisany przez Christiana Ludwiga Brehma w 1831 roku, wyróżnia się efektownym upierzeniem godowym, z ochrowymi piórami za oczami i pokrywami usznymi. Ma trzy uznane podgatunki: nominatywny, californicus oraz gurneyi. Poza sezonem lęgowym ma bardziej stonowany wygląd, z szaro-czarnymi piórami i białym brzuchem. Występuje w Afryce, Eurazji i obu Amerykach.

Perkoz czarnoszyi ma zróżnicowaną dietę, żywi się owadami, skorupiakami, mięczakami, kijankami i małymi rybami. Buduje pływające gniazda w kształcie kubka na otwartych jeziorach, gdzie składa od trzech do czterech jaj w jednym lub dwóch lęgach w sezonie. Pisklęta są dość samodzielne, potrafią radzić sobie same po około 10 dniach i opuszczają gniazdo po trzech tygodniach.

Co ciekawe, te ptaki mogą migrować nawet do 6000 kilometrów. Po migracji są nielotne przez dwa miesiące, podczas gdy zmieniają pióra. Pomimo ryzyka migracji, perkoz czarnoszyi jest klasyfikowany przez IUCN jako gatunek "najmniejszej troski". Niemniej jednak, ptaki te stoją w obliczu zagrożeń, takich jak wycieki ropy, choroby takie jak cholera ptasia i wirus Zachodniego Nilu, a także zakłócenia siedlisk. Choć te zagrożenia istnieją, nie są obecnie na tyle znaczące, aby poważnie zagrozić gatunkowi.

Pierwotnie ptak został opisany przez Carla Ludwiga Hablitza w 1783 roku. Jest blisko spokrewniony z perkozem srebrzystym i perkozem Junin. Gniazdują w słodkowodnych jeziorach w Europie, Azji, Afryce i obu Amerykach, a na okres pierzenia migrują do słonych jezior. Perkozy czarnoszyje są ptakami społecznymi, często tworzącymi duże kolonie w sezonie lęgowym.

Pod względem zachowania perkozy czarnoszyje są społecznie monogamiczne i czasami angażują się w pasożytnictwo lęgowe wewnątrzgatunkowe, składając jaja w gniazdach innych osobników swojego gatunku. Głównie żerują nurkując i żywią się różnymi organizmami wodnymi. Przed migracją na okres pierzenia, przybierają na wadze, aby przygotować się do podróży na zimowiska. Co ciekawe, nie są dobrymi lotnikami i unikają latania poza okresem migracji.

Choroby takie jak cholera ptasia, botulizm ptasi i wirus Zachodniego Nilu mogą powodować znaczną śmiertelność w populacjach perkoza czarnoszyjego. Na rok 2016 gatunek ten jest uznawany za "najmniejszej troski", z szacowaną globalną populacją wynoszącą około 3,9 do 4,2 milionów osobników. Pomimo potencjalnych zagrożeń, ogólna populacja jest stabilna lub rosnąca, choć niektóre dane mogą być niepewne.