Igreja Nossa Senhora do Rosário, Porto Alegre

Kościół Nossa Senhora do Rosário, znany lepiej jako Kościół Rosário, to kościół katolicki znajdujący się w historycznym centrum miasta Porto Alegre, stolicy stanu Rio Grande do Sul. Jest to obiekt wpisany na listę Instytutu Narodowego Dziedzictwa Historycznego i Artystycznego, wraz z jego zbiorami.

Nabożeństwo różańcowe było dawniej jednym ze środków wybieranych przez duchowieństwo katolickie do nauczania religii niewolników. W Porto Alegre ta pobożność dała początek Irmandade de Nossa Senhora do Rosário obok starego Matriz, złożonej głównie z niewolników i czarnych mężczyzn. Decydując się na budowę własnej siedziby, pod budowę pierwszego kościoła wybrano teren przy Rua Vigário José Inácio 402. Kamień węgielny pod budowę kościoła położył 3 października 1817 roku wikariusz generalny Antônio Vieira da Soledade. 25 grudnia 1827 r. w Matrizie odprawiono nabożeństwo pożegnalne, a następnie przystąpiono do przeniesienia obrazu, który następnego dnia został uhonorowany uroczystym świętem już w nowym miejscu.

Świątynia była jednak nadal oficjalnie kaplicą kurialną, a dekret o jej podniesieniu do rangi siedziby parafialnej został wydany 24 października 1832 r. ale została ona erygowana dopiero w 1844 r. a jej pierwszym proboszczem został o. Inácio Soares Viana, mianowany 6 października 1844 r. W XIX wieku była to najbardziej rozległa i najliczniejsza parafia w mieście, przyciągająca również ludność białą i imigrantów europejskich, a z jej podziału wyłonił się Karmel Nossa Senhora do Carmo oraz obecne parafie, między innymi Menino Deus, Conceição, Bom Fim, São João i Navegantes.

W 1951 r. z upoważnienia prezydenta Getúlio Vargasa, stary kościół został zburzony, ze względu na jego niewielkie rozmiary dla stale rosnącej liczby wiernych oraz zły stan zachowania. Zniknięcie to stanowiło jednak jedną z najbardziej godnych pożałowania strat architektonicznych i historycznych dla miasta, ponieważ stara świątynia do lat 50. ubiegłego wieku zachowała swój pierwotny profil, o pięknych i czystych liniach barokowych. Athos Damasceno Ferreira napisał o starej świątyni w następujący sposób: "W Porte znajdował się bez wątpienia kościół Rosário, o randze nie mniejszej niż Matriz, który, jeśli więcej niż pokazywał, zawdzięczał temu, że został wzniesiony na wzniesieniu, podczas gdy drugi wznosił się przy wąskiej i płytkiej ulicy, co nie sprzyjało widokowi ani wyglądowi. Jaka szkoda! Bo zasługiwał na to, by go podziwiać - ze swoimi dwunastoma metrami wysokości, dwiema kwadratowymi wieżami, centralnym korpusem z trzema drzwiami w dolnej części i trzema szerokimi oknami w górnej, dzwonnicą z sześcioma dzwonami i łukowatym frontonem u góry, a na dole z płytowym dziedzińcem, ozdobionym murowanymi filarami i żelaznymi balustradami. Jego wnętrze, mimo ograniczonych zasobów bractwa, również zasługiwało na obejrzenie i podziwianie. Oprócz ołtarza głównego były jeszcze cztery ołtarze boczne, z których dwa były marmurowe i zajmowały kąty utworzone przez ściany nawy i transeptu. Znajdowało się tam siedemnaście obrazów, niektóre z nich były cennymi dziełami portugalskiej toréutyki, jak na przykład obraz Matki Bożej Różańcowej, który należał do Matrizów".